ឪពុករបស់ក្មេងស្រី និងអធិការប៉ូលិសប្រចាំស្រុកអូរយ៉ាដាវ ខេត្តរតនគិរី បានប្រាប់វិទ្យុអាស៊ីសេរីថា ក្រោយពីបានត្រូវរកឃើញ និងវិលមករស់នៅជួបជុំជាមួយក្រុមគ្រួសារវិញ កាលពីដើមឆ្នាំ២០០៧ នោះមក នាងមានការរីកចម្រើន បានប្រហែលជា ១៥ភាគរយហើយ ប៉ុន្តែទោះបីជាយ៉ាងនោះក្ដី រហូតមកដល់ពេលនេះ នាងនៅតែមិនទាន់អាចនិយាយបាននៅឡើយទេ ។
លោក សល់ លូ បានអំពាវនាវដល់រាជរដ្ឋាភិបាល និងសហគមន៍អន្តរជាតិឲ្យជួយផ្តល់ការពិនិត្យព្យាបាលនិងបង្ហាត់បង្រៀន ពីសំណាក់គ្រូពេទ្យនិងក្រុមអ្នកជំនាញដើម្បីជួយស្តារលទ្ធភាពឲ្យកូនស្រីរបស់លោក អាចនិយាយប្រាស្រ័យគ្នាបានវិញ ៖ «សុំថា ខាងសហរដ្ឋអាមេរិកនិងរដ្ឋាភិបាលយើង ជួយឲ្យដុកទ័រ (វេជ្ជបណ្ឌិត) ដែលចេះពិនិត្យហើយចេះបច្ចេកទេសធ្វើម៉េចបង្ហាត់បង្រៀនឲ្យវាចេះនិយាយ ចេះរបៀបចេះរបបដូចគេដូចឯង ។ ខាងអ្នកដែលចុះមកហ្នឹង គេថា អាចមានអ្នកចេះមកបង្រៀនឲ្យចេះនិយាយ ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំអត់ស្គាល់គេហ្នុងទេ ព្រោះមនុស្សច្រើនគេមកអ៊ូអរ មានខ្លះគេថា អាចយកទៅប្រទេសក្រៅដើម្បីបង្រៀន» ។
លោក សល់ លូ អាយុ ៤៣ឆ្នាំ និងជាអតីតមន្រ្តីប៉ូលិសមួយរូប រស់នៅក្នុងភូមិអ៊ុន ឃុំលំជ័រ ស្រុកអូរយ៉ាដាវ ខេត្តរតនគិរី បានរំឭកប្រាប់ឲ្យដឹងថា ក្រោយពីបានមករស់នៅជាមួយនឹងគ្រួសារប្រហែលជា ៤ខែ នាងធ្លាប់ដោះសម្លៀកបំពាក់ចោល និងរត់ចូលព្រៃវិញអស់ ៩ថ្ងៃ ៩យប់ កាលពីខែមេសា ឆ្នាំ២០០៧ ។
ក្រោយមក ក្មេងៗក៏រត់មកប្រាប់ថា ឃើញនាងចេញមករើសចំណីអាហារ នៅក្បែរភូមិ ហើយម្តាយក៏ទៅនាំយកមកផ្ទះវិញ ។
លោក សល់ លូ បានឲ្យដឹងបន្ថែមថា តាំងពីនោះមក នាងក៏រស់នៅជាធម្មតាក្នុងផ្ទះ ជាមួយក្រុមគ្រួសារ ប្អូនៗ ៦នាក់ និងក្មួយប្រុសស្រីជាច្រើននាក់ទៀត ហើយឥឡូវនេះ នាងចេះដឹងនិងអាចស្តាប់យល់បានកាន់តែច្រើន ។
លោក សល់ លូ រៀបរាប់ដូច្នេះថា ៖ «យើងនិយាយជាមួយវាៗស្ដាប់បានទាំងអស់ វាយល់ ហូបបាយ ហូបទឹក មុជទឹក វាអាចមុជខ្លួនវា ដុសខ្លួនវា ខោអាវប្រឡាក់អី យើងយកទៅបោកឲ្យវា វាអត់ចេះគក់ទេ គក់ឲ្យហើយ យើងឲ្យវាផ្លាស់សំពត់ផ្លាស់អាវ មុជទឹកហើយ វាចេះសិតសក់ខ្លួនវា ប៉ុន្តែទាស់តែវាអត់ចេះនិយាយ ។ វាអង្គុយ ចេះតែអង្គុយអ៊ីចឹង ឱបក្មួយវា វាពក្មួយ វាឱបលេង វាចេះទាំងអស់ វាស្រឡាញ់ក្មួយវាណាស់ ។ ខ្ញុំមានចៅ ៦នាក់នៅជុំគ្នាហ្នឹង ហើយក្នុងផ្ទះខ្ញុំមានគ្នាច្រើនណាស់ ប៉ុន្តែក្រចង់ងាប់» ។
លោក សល់ លូ បានអះអាងថា ក្មេងស្រីនោះ គឺជាកូនស្រីច្បងរបស់ខ្លួនឈ្មោះ រចំភ្ញៀង ដែលបានវង្វេងបាត់ក្នុងព្រៃក្នុងឆ្នាំ១៩៨៩ ខណៈដែលទៅឃ្វាលគោ នៅឯតំបន់ដាច់ស្រយាលមួយ ក្នុងខេត្តរតនគិរី ភាគខាងជើង ។
អធិការប៉ូលិសស្រុកអូរយ៉ាដាវ លោកវរសេនីយ៍ត្រី ម៉ា វិចិត្រ ក៏បានបញ្ជាក់ប្រាប់ពីការវិវឌ្ឍប្រែប្រួលរបស់ក្មេងស្រីរូបនេះ តាំងពីបានវិលមករស់នៅជាមួយក្រុមគ្រួសារ អស់រយៈពេល១ឆ្នាំកន្លះមកនេះ ទាំងការស្លៀកពាក់ទទួលទាននិងឥរិយាបថ ក្នុងការដើរជាដើម ដោយមានការយកចិត្តទុកដាក់ បង្ហាត់បង្ហាញពីឪពុកម្តាយបងប្អូន ដែលរស់នៅជុំគ្នានោះ ។
លោក ម៉ា វិចិត្រ មានប្រសាសន៍ថា ៖ «ឥឡូវនេះ ស្លៀកពាក់សមរម្យ គ្រាន់តែពេលបត់ដៃបត់ជើងគ្នាអត់ទាន់ដឹងច្បាស់លាស់ ប៉ុន្តែឥឡូវហ្នឹង កាន់តែដឹងតិចៗហើយ ឈឺបត់ជើងតូចហ្នឹង នាងចេះកេះម្ដាយនៅជិតហ្នឹងទៅបត់ជើងតូចអ៊ីចឹងទៅ ។ ដើរមិនជាត្រង់អ្វីទេ រាងកោងបន្តិចដែរ ប៉ុន្តែមិនមែនដូចមុនដំបូងទេ ។ កាលគេជួបមុនដំបូង គឺគ្នាអត់មានខោអាវទេ សក់គ្នាកន្ទ្រីងកន្ទ្រើង មើលទៅដូចជាមនុស្សព្រៃពិតមែន តែឥឡូវហ្នឹងនាងមានសាច់ឈាមថ្លា ស្អាតសមរម្យ ។ កូនចៅលោក សល់ លូ ស្អាតៗណាស់ គាត់ជនជាតិព្នងមែន តែកូនស្រីគាត់ស្អាតៗណាស់ កូនប្រុសក៏ស្អាតដែរ មុខដូចកូនកាត់អ៊ីចឹង ។ បាយញ៉ាំខ្លួនឯងបាន ពីមុនមក ញ៉ាំដៃ ឥឡូវហូបនឹងស្លាបព្រាខ្លះ ដៃខ្លះ ប៉ុន្តែគ្នាត្រូវការហូបច្រើនបីបួនដង ឥឡូវមានសាច់ឈាមថ្លាស្អាតសមរម្យ ។ ឥឡូវ ឃើញចេះចិតបន្លែ គ្រាន់តែថា គ្នាធ្វើតិចៗអ៊ីចឹងទៅ គ្នាមានអារម្មណ៍ទៅធ្វើអ្វីមួយទៀតទៅ មិនធ្វើសម្រេចដូចយើងទេ ប៉ុន្តែគ្រាន់តែការយល់ដឹងវាគ្រាន់បើជាងមុន» ។
នាង រចំភ្ញៀង ដែលឥឡូវនេះ មានអាយុ២៩ឆ្នាំហើយនោះ បានត្រូវអ្នកភូមិប្រទះឃើញ កាលពីដើមខែមករា ឆ្នាំ២០០៧ នៅពេលនាងចេញពីព្រៃ មកលួចយកម្ហូបអាហារអ្នកស្រុកបរិភោគ ។
នៅពេលនោះ លោក សល់ លូ ដែលជាជនជាតិភាគតិចព្នង និងជាមន្រ្តីប៉ូលិសចូលនិវត្តន៍ ក៏បានអះអាងថា នាងគឺជាកូនស្រីលោក ដោយផ្អែកទៅលើស្លាកស្នាម នៅលើកដៃខាងស្តាំរបស់នាង ។
ប៉ុន្តែរហូតមកទល់ពេលនេះ មិនទាន់មានការពិនិត្យវិភាគ DNA តាមវិទ្យាសាស្ត្រដើម្បីរកសញ្ញាបញ្ជាក់ថា ក្មេងស្រីនោះគឺពិតជាកូនរបស់លោក សល់ លូ នៅឡើយទេ ។
ម៉្យាងទៀត លុះត្រាណាតែ នាង រចំភ្ញៀង អាចនិយាយស្តីបាន ទើបគេអាចសាកសួរពីដំណើរដើមទងនៃជីវិតរបស់នាង ដែលរស់នៅក្នុងព្រៃ អស់រយៈពេល១៨ ឆ្នាំនោះ ៕