សមាគមការពារសិទ្ធិមនុស្សអាដហុក (ADHOC) រកឃើញថា មានបញ្ហាសេសសល់មួយចំនួនបន្តកើតឡើងចាប់តាំងពីពេលដែលរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា ប្រកាសផ្អាកការជ្រើសរើស បណ្ដុះបណ្ដាល និងបញ្ជូនពលករជាជំនួយការមេផ្ទះទៅធ្វើការនៅប្រទេសម៉ាឡេស៊ី កាលពីឆ្នាំ២០១១។ បញ្ហាទាំងនោះរួមមានករណីពលករបាត់ខ្លួន ទារុណកម្ម ថៅកែមិនផ្ដល់ប្រាក់បៀវត្សរ៍ ការបង្ខំអោយបន្តអាណត្តិ និងបាត់ដំណឹងជាដើម។
ការបង្ហាញរបស់សមាគមអាដហុក គឺស្របពេលនឹងរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា និងម៉ាឡេស៊ី ត្រៀមបញ្ចប់សេចក្ដីព្រាងអនុស្សរណៈយោគយល់គ្នារវាងប្រទេសទាំង២ ស្ដីពីការជួលពលករដើម្បីបើកផ្លូវអោយនាំពលករពីកម្ពុជា ទៅធ្វើការតាមផ្ទះឡើងវិញ។
អង្គការមិនមែនរដ្ឋាភិបាលស្នើអោយរដ្ឋាភិបាលពិចារណាអោយបានគ្រប់ជ្រុងជ្រោយមុនពេលព្រមព្រៀងចុះហត្ថលេខា លើអនុស្សរណៈយោគយល់គ្នា បញ្ជូនពលករធ្វើការងារតាមផ្ទះទៅប្រទេសម៉ាឡេស៊ី។
ប្រធានសមាគមអាដហុក លោក ធន សារ៉ាយ មានប្រសាសន៍នៅក្នុងសន្និសីទសារព័ត៌មាននៅព្រឹកថ្ងៃទី២៧ ខែមករា ថា អនុស្សរណៈដែលអាចការពារពលករបានលុះត្រាតែបានគោរពតាមអនុសញ្ញាស្ដីពីសិទ្ធិជាមូលដ្ឋានរបស់ពលករចំណាកស្រុករបស់អង្គការសហប្រជាជាតិ៖ «យើងមិនចង់បានអនុស្សរណៈដែលអាក្រក់ដោយមិនមានការគោរពសិទ្ធិរបស់ពលករចំណាកស្រុកទេ គឺយើងចង់បានគុណភាពនៃអនុស្សរណៈហ្នឹង»។
លោក ធន សារាយ បន្តថា លោកបារម្ភចំពោះអនុស្សរណៈរវាងកម្ពុជា និងម៉ាឡេស៊ី នេះ ដ្បិតលោកពិនិត្យឃើញថា ក្នុងចំណោមបណ្ដាប្រទេសជាសមាជិកអាស៊ាននៅពុំទាន់មានប្រទេសណាមួយដែលមានស្ថានភាពល្អសម្រាប់ការពារពលករចំណាកស្រុកនៅឡើយ។ ម្យ៉ាងទៀតលោក ធន់ សារាយ សង្កេតឃើញថា បណ្ដាប្រទេសទទួលពលករតែងតែការពារប្រយោជន៍របស់ខ្លួន កាត់បន្ថយការទទួលខុសត្រូវចំពោះពលករដែលត្រូវគេបញ្ជូនទៅ។
រដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា តាមរយៈក្រសួងការងារនិងបណ្ដុះបណ្ដាលវិជ្ជាជីវៈ បានចាប់ផ្ដើមដឹកនាំការងាររៀបចំសេចក្ដីព្រាងអនុស្សរណៈយោគយល់ជាមួយប្រទេសម៉ាឡេស៊ី ក្រោយពេលដែលលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី បានចេញសារាចរផ្អាកការជ្រើសរើស បណ្ដុះបណ្ដាល និងបញ្ជូនពលករទៅធ្វើការតាមផ្ទះក្នុងប្រទេសម៉ាឡេស៊ី កាលពីខែតុលា ឆ្នាំ២០១១។ ភាគីទាំង២ បានផ្លាស់ប្ដូរ និងកែសម្រួលសេចក្ដីព្រាងអនុស្សរណៈជាច្រើនលើកច្រើនសា។ កាលពីចុងឆ្នាំ២០១៤ រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងការងារ ធ្លាប់បញ្ជាក់ប្រាប់សារព័ត៌មានដោយសង្ឃឹមថា ភាគីទាំង២នឹងអាចពិភាក្សាបញ្ចប់លើអនុស្សរណៈនោះនៅចុងឆ្នាំ២០១៤ កន្លងទៅ ឬនៅដើមឆ្នាំ២០១៥នេះ ដើម្បីឈានទៅរកការព្រមព្រៀងចុះហត្ថលេខា។ ប៉ុន្តែរហូតមកដល់ពេលនេះនៅមិនទាន់មានដំណឹងពីការចុះហត្ថលេខានោះនៅឡើយ។
នាយកប្រតិបត្តិអង្គការ ខារ៉ាម (KARAM) កម្ពុជា លោក យ៉ា ណាវុធ មានប្រសាសន៍ថា ប្រសិនបើអនុស្សរណៈនោះមិនទាន់បានល្អដូចអង្គការមិនមែនរដ្ឋាភិបាលធ្លាប់ទាមទារទេនោះ រដ្ឋាភិបាលមិនគួរបន្តចុះហត្ថលេខាឡើយ។ លោក ណាវុធ យល់ថា កម្ពុជាគួរពិចារណាបង្កើនទីផ្សារការងារក្នុងស្រុក៖ «គឺយើងចង់អោយកែលំអទៅលើលក្ខខណ្ឌការងារ តាំងពីម៉ោង ត្រូវមានកិច្ចសន្យាការងារច្បាស់លាស់ ត្រូវគ្របដណ្តប់ក្នុងច្បាប់ការងារ មានន័យថា បើអោយធ្វើលើសម៉ោង ត្រូវគិតម៉ោងអោយ។ បើសិនជាមានការរំលោភបំពានផ្សេងៗ គឺត្រូវអនុវត្តច្បាប់ការងារដូចពលរដ្ឋរបស់ខ្លួន»។
លោក យ៉ា ណាវុធ សម្លឹងឃើញថា ច្បាប់ការងារក្នុងប្រទេសម៉ាឡេស៊ី គឺមិនខុសគ្នាពីច្បាប់ការងារនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាឡើយ គឺពុំបានគ្របដណ្ដប់លើអ្នកធ្វើការងារតាមផ្ទះឡើយ៖ «អោយតែបញ្ចូលទៅក្នុងច្បាប់ការងារនឹងការពារគ្រប់សព្វទាំងអស់ តែសំខាន់នោះគឺច្បាប់ក្នុងប្រទេសម៉ាឡេស៊ី គេចាត់ទុកអ្នកធ្វើការងារតាមផ្ទះគឺជាអ្នកបម្រើ មិនមែនជាកម្មករដែលត្រូវការពារដោយច្បាប់ការងារទេ សូម្បីតែកម្ពុជា ខ្លួនឯងក៏មិនបានគិតអំពីអ្នកធ្វើការងារតាមផ្ទះ មិនមានច្បាប់សម្រប់ការពារគាត់នៅឡើយដែរ»។
ទាក់ទិននឹងការងារតាមផ្ទះនៅប្រទេសម៉ាឡេស៊ី សមាគមអាដហុក បានបង្ហាញរបាយការណ៍ពីបញ្ហាសេសសល់នៃការរំលោភសិទ្ធិពលករធ្វើការតាមផ្ទះក្នុងប្រទេសម៉ាឡេស៊ី។ សមាគមនេះទទួលបានបណ្ដឹងរបស់ពលរដ្ឋចំនួន ១៣០ករណីដែលពួកគេនៅមិនទាន់បានទទួលយុត្តិធម៌នៅឡើយ។ ករណីទាំងនោះរួមមានបណ្ដឹងប្រឆាំងថៅកែ ឬម្ចាស់ផ្ទះ ដែលបានធ្វើទារុណកម្មលើរូបរាងកាយចំនួន ១៦ករណី មិនបានទទួលប្រាក់ខែចំនួន ២២ករណី បាត់ដំណឹងចំនួន ២៩ករណី បាត់ខ្លួន ៦៣ករណី និងបង្ខំអោយបន្តអាណត្តិការងារចំនួន ១២ករណី។
ដោយសារករណីទាំងនេះសមាគមអាដហុក ស្នើរដ្ឋាភិបាលពិចារណាពីអនុស្សរណៈ ទាំងន័យសេចក្ដីរបស់បទដ្ឋានច្បាប់នេះ និងការអនុវត្ត ប្រសិនបើរដ្ឋាភិបាលចាំត្រូវតែចុះហត្ថលេខា ដោយចៀសមិនរួច។
ក្រុមគ្រួសារ និងស្ត្រីដែលជួបបទពិសោធន៍មិនល្អពីការងារតាមផ្ទះក្នុងប្រទេសម៉ាឡេស៊ី ក៏បានរំលឹកពីការលំបាកដែលពួកគេជួបប្រទះ ហើយសង្ឃឹមថា រដ្ឋាភិបាលនឹងទប់ស្កាត់មិនអោយបទពិសោធន៍បែបនេះបន្តកើតមានចំពោះពលករខ្មែរឡើយ។
ក្នុងវ័យជាង ២០ឆ្នាំ មានស្រុកកំណើតក្នុងខេត្តកណ្ដាល លោកស្រី ចំរើន ស្រីលក្ខណ៍ មានប្រសាសន៍ថា នាងត្រូវធ្វើការងារហួសពីកម្លាំង និងច្រើនម៉ោង ពុំមានពេលសម្រាកគ្រប់គ្រាន់៖ «ជួនមួយថ្ងៃគេអោយហូប ៣ពេល តែបើយើងធ្វើការជ្រុលម៉ោងទៅហត់ពេកអត់បានឈប់ អត់បានហូបបាយទេ។ ហូបបាយគឺដូចគេដូចឯង តែយើងហូបក្រោយគេ ម្ហូបគេសល់។ ផ្ទះគេចាក់សោរហូត ហើយគេមានកាមេរ៉ា ដាក់តាមមើលយើងធ្វើអី យកអី គឺគេដឹង»។
ក្នុងវ័យជាង ២០ឆ្នាំ យុវតី ណាម ស្រីស្រស់ មានប្រសាសន៍នៅការិយាល័យអាដហុកថា នាងបានត្រឡប់មកស្រុកខ្មែរវិញបន្ទាប់ពីធ្វើការងារតាមផ្ទះនៅប្រទេសម៉ាឡេស៊ី រយៈពេល ២ឆ្នាំ ប៉ុន្តែមកដល់ពេលនេះប្រាក់ខែរបស់នាងនៅមិនទាន់បើកអស់នៅឡើយ៖ «បង្ខំអោយយើងធ្វើការងារធ្ងន់ហួសកម្លាំងយើង ហើយគំរាមយើងសព្វបែបយ៉ាង។ បើយើងអត់ទៅវិញ ក៏លុយហ្នឹងគាត់ថា អត់អោយ គឺលុយនៅសល់ទាំងប៉ុន្មានគាត់ថា ចាត់ទុកជាអសារបង់ ហើយគាត់ទាមទារអោយយើងទៅវិញ»។
ចំណែកស្ត្រីវ័យជាង ៥០ឆ្នាំ មកពីខេត្តកំពង់ស្ពឺ បញ្ជាក់ថា កូនរបស់លោកស្រីបានបាត់ខ្លួនជាច្រើនឆ្នាំហើយ មិនដឹងរសាត់អណ្ដែតទៅដល់ទីណាឡើយ។ លោកស្រីបន្តថា កូនស្រីបានទៅធ្វើការតាមរយៈក្រុមហ៊ុន ធី.អែន.ភី (T&P)៖ «កូនទៅតាំងពីឆ្នាំ២០១០ ព័ត៌មានអីអត់ទាំងអស់ ទៅដល់បែបទំនងជា ៣ ឬ ៦ខែ ក្រុមហ៊ុននេះខ្ញុំទូរស័ព្ទទៅអត់ចូលសោះ អត់ដែលលើកសោះ។ កូនក៏មិនដែលទូរស័ព្ទមកដែរ ចំណែកមេខ្យល់ចេះតែមិនអីៗ ចាប់ពីពេលនោះមកខ្ញុំលែងទៅសួរទៅនាំអី ហើយគេអោយខ្ញុំធ្វើពាក្យប្ដឹង ខ្ញុំថា ខ្ញុំវាខ្វះខាតលុយយ៉ាងនេះ អត់ដឹងជាឡើងចុះទៅឯណា»។
ក្រៅពីអនុសាសន៍ចំពោះសេចក្ដីព្រាងអនុស្សរណៈយោគយល់គ្នា រវាងកម្ពុជា នឹងប្រទេសម៉ាឡេស៊ីនេះ សមាគមអាដហុក ក៏បានស្នើអោយរដ្ឋាភិបាលបង្កើតខ្ទង់ចំណាយសម្រាប់ជួយពលកររងគ្រោះ និងចាត់វិធានការផ្លូវច្បាប់ចំពោះក្រុមហ៊ុនដែលមិនបានសងប្រាក់ខែដល់ពលករអោយគ្រប់ចំនួន។
បើតាមរដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងការងារ និងបណ្ដុះបណ្ដាលវិជ្ជាជីវៈ រហូតមកទល់ពេលនេះមានពលករកម្ពុជា ចំនួន ១ម៉ឺន ៧ពាន់នាក់ កំពុងធ្វើការនៅប្រទេសម៉ាឡេស៊ី៕
កំណត់ចំណាំចំពោះអ្នកបញ្ចូលមតិនៅក្នុងអត្ថបទនេះ៖
ដើម្បីរក្សាសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរ យើងខ្ញុំនឹងផ្សាយតែមតិណា ដែលមិនជេរប្រមាថដល់អ្នកដទៃប៉ុណ្ណោះ។