ជម្លោះដីធ្លីរវាងអ្នកភូមិសហគមន៍បុរីកីឡា ជាមួយក្រុមហ៊ុនផានអ៊ីម៉ិច (Phan Imex) បានជំរុញឲ្យស្ត្រីបុរីកីឡាខ្លះធ្លាក់ខ្លួនធ្វើជាស្ត្រីរកស៊ីផ្លូវភេទ ជាក់ស្ដែងដូចជា បុប្ឆា (ឈ្មោះអ្នកនិពន្ធដាក់ឲ្យ)។
បុប្ផា ដែលធ្លាប់មានប្ដីនិងកូន ២នាក់ ធ្លាប់ជាអ្នកដេរខោអាវ និងជាអ្នកបោសសំអាតនៅតាមផ្សារ សាលារៀនឯកជន ដែលធ្លាក់ខ្លួនទៅធ្វើជាស្ត្រីរកស៊ីផ្លូវភេទនៅតាមសួនច្បារ ដើម្បីដូរប្រាក់យកមកផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ និងសងបំណុលជាង ២ពាន់ដុល្លារជួសម្ដាយ ក្រោយពីផ្ទះរបស់នាងត្រូវក្រុមហ៊ុនផានអ៊ីម៉ិច ឈូសបំផ្លាញចោលនោះ សព្វថ្ងៃបានព្យាយាមកែខៃជីវិតរបស់នាងឲ្យប្រសើរឡើងវិញ បន្ទាប់ពីមានជំនួយពីសប្បុរសជនទាំងក្នុងនិងក្រៅប្រទេស ក្រោយពីជីវិតជាស្រីរកស៊ីផ្លូវភេទដែលសង្គមរើសអើង ត្រូវលាតត្រដាង។
មួយខែក្រោយការស្ម័គ្រចិត្តលាតត្រដាងអំពីជីវិតពិតជាស្ត្រីរកស៊ីផ្លូវភេទនៅតាមសួនច្បារមាត់ទន្លេ ក្បែរភោជនីយដ្ឋានទន្លេសាប បុប្ឆា ហាក់ក្លាយជាស្ត្រីម្នាក់ដែលមជ្ឈដ្ឋានទូទៅស្ងើចសរសើរពីភាពអង់អាចរបស់នាង ដែលហ៊ានកាត់កេរ្តិ៍ខ្មាសស្រែកប្រកាសថា ខ្លួនប្រកបរបររកស៊ីផ្លូវភេទ។
តំណាងសហគមន៍បុរីកីឡា អ្នកស្រី ឆាយ គឹមហ៊ន ឲ្យដឹងថា ក្រោយពីជីវិតពិត បុប្ឆា លាតត្រដាង មានមនុស្សជាច្រើន ទាំងមន្ត្រីអង្គការសង្គមស៊ីវិល ក្រុមសហគមន៍ដីធ្លី និងពលរដ្ឋខ្មែរទាំងក្នុងនិងក្រៅប្រទេស មិនបានរើសអើងនាងទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ មានសប្បុរសជនជាច្រើនបានផ្ដល់ជំនួយជាលុយកាក់ឲ្យនាង សងបំណុលគេ និងលើកទឹកចិត្តឲ្យនាងលាចាកពីរបររកស៊ីផ្លូវភេទ ហើយចាប់អាជីពថ្មី កែប្រែជីវិតរបស់នាងឡើងវិញ។
រហូតមកដល់ពេលនេះ បុប្ឆា បានទទួលប្រាក់ជំនួយពីសប្បុរសធម៌នៅក្រៅប្រទេសបានចំនួន ១.៣០០ដុល្លារ និងប្រាក់ជំនួយពីពលរដ្ឋខ្មែរក្នុងស្រុកខ្លះ ដែលអាណិតអាសូរនាង ហើយក្រុមសហគមន៍មានទំនាស់ដីធ្លីឯទៀត ដូចជាសហគមន៍បុរីកីឡា បឹងកក់ ថ្មគោល ក៏បានឈឺឆ្អាល ហើយរៃអង្គាសលុយតាមសទ្ធា ជួយនាងយកទៅដោះបំណុលគេបានខ្លះ។
អ្នកស្រី ឆាយ គឹមហ៊ន៖ «សង្គមគេក៏ទទួលស្គាល់នាងដែរ ក៏ប៉ុន្តែបើយើងនិយាយឲ្យចំ ចំពោះរដ្ឋាភិបាលនិងអាជ្ញាធរមូលដ្ឋាន អាជ្ញាធរក្រុងអីហ្នឹង គេរើសអើងគាត់ហើយ ព្រោះគេមិនជឿជាក់គាត់ទេ ព្រោះគេមិនជឿថា គាត់មានបញ្ហាដោយសាររឿងទំនាស់ដីធ្លីទេ ទៅបន្តជីវិតអ៊ីចឹងៗទេ តែតាមពិតជាក់ស្ដែង ពួកខ្ញុំរស់នៅជាមួយគ្នាតាំងពីដើមមក គឺខ្ញុំដឹងថា ពីមុនមកមិនមែនជាស្ត្រីរកស៊ីផ្លូវភេទទេ»។
បុប្ឆា ឲ្យដឹងថា នាងពិតជាមានទទួលប្រាក់ពីសប្បុរសជនជាង ១.០០០ដុល្លារមែន។ នាងបានប្រញិបប្រញាប់យកលុយទាំងនោះទៅសងបំណុលដែលម្ដាយនាងជំពាក់គេបាន ៤៥០ដុល្លារ លុយខ្លះទៀត យកទៅទិញម៉ាស៊ីនដេរចំនួន ២គ្រឿង តម្លៃ ៣០០ដុល្លារ សម្រាប់ឲ្យម្ដាយនាងដេរខាវអាវរយ៖ «ជំនួយគេជួយខ្ញុំ ដូចកសាងជីវិតខ្ញុំថ្មី ដូចខ្ញុំកើតសាថ្មីអ៊ីចឹង។ រាល់ដងខ្ញុំចេញពីច្រៀង ចប់ម៉ោង ៩ ខ្ញុំទៅអង្គុយនៅសួនរហូតដល់ម៉ោង ១ ឬម៉ោង ២ តែពេលឥឡូវខ្ញុំស្បើយលុយគេ (មិនសូវជំពាក់គេ)។ ខ្ញុំនិយាយប្រាប់គេថា លុយនៅសល់ ៦០០ហ្នឹង ខ្ញុំសុំសង ១០០»។
បុប្ឆា និយាយបណ្ដើរញញឹមបណ្ដើរថា អម្រែកដែលនាងធ្លាប់រែកពន់តែឯងជាង ២ឆ្នាំ ក្នុងការសងបំណុលម្ដាយ ហាក់ស្រាលបន្តិច។ សព្វថ្ងៃនេះនាងបានផ្អាករបររកស៊ីផ្លូវភេទនៅតាមសួនច្បារបានមួយរយៈ។ ប៉ុន្តែនៅទៅកំដរភ្ញៀវក្នុងភោជនដ្ឋានមួយ គ្រាន់បានលុយធីបខ្លះមកដោះស្រាយជីវភាព៖ «ពីមុនខ្ញុំទទួលភ្ញៀវ ៤ ទៅ ៥នាក់ ក៏ហ៊ានទៅដែរ តែឥឡូវខ្ញុំទៅហាងគ្រាន់តែទៅជួយច្រៀងគេ ២ ទៅ ៣បទ គឺខ្ញុំមកវិញហើយ។ មានអ្នកខ្លះគេលបសួរខ្ញុំថា ឥឡូវមានរឿងអីបានលែងទៅ? ខ្ញុំថា ស្បើយជំពាក់គេខ្លះហើយលែងទៅហើយ»។
បុប្ឆា ហាក់មមាញឹកច្រើននៅក្នុងរដូវការឆ្នាំនេះ។ ជាញយៗនាងតែងទទួលទូរស័ព្ទពីម្ចាស់ក្រុមតន្ត្រីហៅនាងទៅច្រៀងក្នុងពិធីមង្គលការ និងជប់លៀងផ្សេងៗ។ នាងប្រាប់ថា ប្រាក់ដែលនាងទទួលបានពីការច្រៀង អាចយកទៅផ្សែផ្សំជាមួយប្រាក់ខែប្អូនស្រីជាអ្នកចាប់ទឹកកកក្នុងហាងខារ៉ាអូខេ អាចរួចសងបំណុលគេបណ្តើរៗ ដោយនាងមិនចាំបាច់ទៅប្រកបរបររកស៊ីផ្លូវភេទទៀត។
បុប្ផា៖ «ពេលណាគេហៅ ២នាក់បងប្អូនខ្ញុំទៅច្រៀង ក្នុងមួយរោងបាន ៣០ដុល្លារនៅភ្នំពេញ បើទៅខេត្តបាន ៥០ដុល្លារទាំងពីរនាក់ ពេលមកវិញឲ្យលុយម៉ែ ១០ ឬ ២០ (ដុល្លារ) សល់ប៉ុន្មានសន្សំទុកសងបំណុលគេ»។
តំណាងសហគមន៍បុរីកីឡា លោកស្រី ឆាយ គឹមហ៊ន អះអាងថា បុប្ឆា បានយកលុយជំនួយពីសប្បុរសជនទៅសងបំណុលម្ដាយ និងទិញម៉ាស៊ីនដេរមួយ និងម៉ាស៊ីនផុងមួយ ឲ្យម្ដាយនាងដេរខោអាវ ខណៈដែលពីមុនម្ដាយនាងជួលម៉ាស៊ីនគេយកមកដេរ៖ «រូបខ្ញុំផ្ទាល់ ឃើញម្ចាស់គាត់យកលុយទៅសងម្នាក់ដែលម្ដាយគាត់ជំពាក់គេ ម្នាក់ទៀតឈ្មោះស្រីហួង ក៏ជាម្ចាស់បំណុលម្ដាយគាត់ដែរ ម្នាក់ទៀតខ្ញុំអត់ស្គាល់ឈ្មោះទេ ក៏ម្ដាយគាត់ជំពាក់គេដែរ គាត់បានយកទៅសងគេមែន។ ថវិកាធំៗដែលម្ដាយគាត់ជំពាក់គេ គាត់បានសងតែការប្រាក់ទេ តែអាជំពាក់រាយរងនោះ សងគេអស់ហើយ»។
តំណាងសហគមន៍ប្រាប់ថា ថ្មីៗនេះនៅពេលដែលម្តាយនាងទទួលខោអាវរយបានច្រើន នាងតែងជួយដេរគាត់នៅពេលថ្ងៃ។ បើអត់ទេនោះ នាងតែងដេកថ្ងៃ ដើម្បីទុកកម្លាំងទៅច្រៀងនៅពេលយប់។
ម្តាយ បុប្ឆា ដែលកំពុងញាប់ដៃដេរខោអាវនៅក្នុងបន្ទប់ជួលមួយកន្លែងក្នុងតំបន់បុរីកីឡា ប្រាប់ថា ពីមុនគាត់ត្រូវចំណាយប្រាក់ ១៨ម៉ឺនរៀលក្នុងមួយខែ សម្រាប់ជួលម៉ាស៊ីនដេរនិងម៉ាស៊ីនផុងចំនួន ៤គ្រឿង សម្រាប់ដេរខោអាវ៖ «ឥឡូវវាខ្សោយខោអាវរយនោះហើយ អាថោកៗហ្នឹងអត់ដេរ ថោកពេក មួយ ២០០អី ធ្វើម៉េចរួច ទឹកផង ភ្លើងផង។ អាថ្លៃៗនោះគេឲ្យតិចៗ មួយថ្ងៃបាន ១០០ ទៅ ២០០ខោ។ អាវដេរបានមួយ ១ពាន់រៀល ខោថ្លៃត្រឹម ៧០០រៀល ខ្លះ ៥០០រៀល ហើយខ្លះ ២០០រៀល»។
ត្បិតលោកស្រីព្យាយាមដេរខោអាវទាំងថ្ងៃទាំងយប់ ជួនរហូតដល់ម៉ោង ១ទៀបភ្លឺ ក៏ចំណូលពីដេរខោអាវរយនេះហាក់បានកម្រៃតិចតួច ដែលសមល្មមនឹងថ្លៃជួលផ្ទះចំនួន ៨០ដុល្លារក្នុងមួយខែ និងចំណាយលើថ្លៃទឹក ភ្លើង និងថ្លៃជួលម៉ាស៊ីនដេរ។
យ៉ាងណាលោកស្រីសង្ឃឹមថា ថ្ងៃណាមួយគ្រួសារគាត់អាចនឹងសងបំណុលគេអស់ ហើយចាប់ផ្តើមកសាងជីវិតជាថ្មី ដោយសន្សំប្រាក់ទិញផ្ទះមួយនៅភ្នំពេញ៖ «ពិបាកចិត្តឲ្យតែសងគេរួចទៅ សន្សំទិញផ្ទះនៅ ដល់ជំពាក់គេទៅសន្សំលុយក៏មិនបានមិនដឹងធ្វើម៉េចទេ?»។
បុប្ឆា ឆ្លៀតដកលុយជំនួយខ្លះទៅទិញចិញ្ចៀនមាសមួយជីពាក់នឹងដៃ។ នាងប្រាប់ថា នេះជាលើកទី១ហើយ ក្រោយការបណ្ដេញចេញដោយក្រុមហ៊ុនផានអ៊ីម៉ិច ដែលនាងមានគ្រឿងអលង្ការពាក់។ នាងត្រៀមយកចិញ្ចៀននោះទៅលក់យកលុយទៅរៀនជំនាញអ៊ុតសក់ និងរៀនតុបតែងមុខក្រោយពិធីចូលឆ្នាំខ្មែររួច។ នាងសង្ឃឹមថា នឹងចាប់អាជីពនេះជាប់លាប់ទៅថ្ងៃមុខ នៅពេលដែលគ្រួសារនាងសងបំណុលគេអស់។
បុប្ឆា បានរំលែកលុយជំនួយខ្លះទៀតទៅបង់សាលាឲ្យកូនស្រីនាងម្នាក់រៀនភាសាចិន និងអង់គ្លេស នៅសាលាឯកជនមួយក្បែរបុរីកីឡា។ រីឯកូនប្រុសម្នាក់ទៀតរបស់នាងរៀននៅសាលាជាមួយគ្នា តែអតីតប្តីនាងជាអ្នកឧបត្ថម្ភ។
គ្រូបង្រៀនម្នាក់ប្រាប់ថា កូន បុប្ឆា ទាំងពីរនាក់ទើបតែចូលសាលារៀន ហើយពួកគេត្រូវការពេលអប់រំ និងបង្រៀនច្រើនពីម្ដាយនៅផ្ទះ ក្រៅពីការបង្រៀនរបស់គ្រូនៅតាមសាលា៖ «ទៅផ្ទះហៅវារៀនខ្លះទៅ ក្មេងពេលទៅផ្ទះវាអត់រៀន អត់សរសេរទេ ពេលមកដល់សាលាចាប់ផ្ដើមឲ្យសរសេរតែម្ដង»។
ក្រៅពីនៅបន្តជាអ្នកចម្រៀងសម័យក្នុងពិធីមង្គលការនិងជប់លៀង និងជាអ្នកកំដរភ្ញៀវក្នុងភោជនដ្ឋាននៅពេលយប់។ សព្វថ្ងៃ បុប្ឆា ហាក់សកម្មជាមួយក្រុមសហគមន៍ដីធ្លីឯទៀត ពិសេសសហគមន៍បុរីកីឡា នៅពេលដែលពួកគេចេញតវ៉ាទាមទាររកដំណោះស្រាយរឿងជម្លោះដីធ្លីជាមួយក្រុមហ៊ុនផានអ៊ីម៉ិច។
បុប្ឆា សង្ឃឹមថា ក្រុមហ៊ុនផានអ៊ីម៉ិច នឹងសាងសង់អាគារ ២បន្ថែមទៀត ឲ្យគ្រប់ ១០អាគារ តាមកិច្ចសន្យាជាមួយអ្នកបុរីកីឡា ដែលនៅសេសសល់ជាង ១៥០គ្រួសារទៀត ដែលកំពុងរស់នៅលើគំនរសំរាមក្រោមកៅស៊ូតង់ក្ដៅហែង និងក្រោមជណ្ដើរអាគារ។
មន្ត្រីនាំពាក្យសាលារាជធានីភ្នំពេញ លោក ឡុង ឌីម៉ង់ ប្រាប់ថា អភិបាលរាជធានីភ្នំពេញ ត្រូវការពេលយូរដើម្បីដោះស្រាយរឿងនេះ។ តែដំបូងលោកស្នើសុំឲ្យអ្នកបុរីកីឡាជាង ១០០គ្រួសារ ដែលសេសសល់យល់ព្រមទទួលយកកន្លែងស្នាក់នៅបណ្ដោះអាសន្នសិន។
អ្នកភូមិបុរីកីឡាខ្លះ ប្រកាសយល់ព្រមទទួលសំណង់បណ្ដោះអាសន្ន ហើយភាគច្រើនបដិសេធដោយសារតែខ្លាចចាញ់បោកអាជ្ញាធរ ព្រោះកន្លងមកមានអ្នកភូមិបុរីកីឡា ច្រើនគ្រួសារ ព្រមទទួលយកសំណង់បណ្ដោះអាសន្ននោះ ហើយត្រូវស្នាក់នៅរហូតដល់សព្វថ្ងៃ ដោយគ្មានដំណោះស្រាយ។
កាលពីថ្ងៃទី៣ ខែមករា ឆ្នាំ២០១២ ក្រុមហ៊ុនផានអ៊ីម៉ិច និងអាជ្ញាធរក្រុងភ្នំពេញ បានដាក់កម្លាំងសមត្ថកិច្ចនិងសន្តិសុខក្រុមហ៊ុន ទៅឈូសឆាយផ្ទះប្រជាពលរដ្ឋនៅតំបន់បុរីកីឡា ចំនួន ៣៨៤គ្រួសារ។ អាជ្ញាធរបានដឹកអ្នកបុរីកីឡាខ្លះ ទៅទម្លាក់ចោលទៅទួលសំបូរ និងភ្នំបាត ដែលមានចម្ងាយប្រមាណ ៤០គីឡូម៉ែត្រពីក្រុងភ្នំពេញ ដោយអ្នកខ្លះបានទទួលសំណងដី ៤ គុណ ៥ម៉ែត្រ។ នៅទួលសំបូរ និងភ្នំបាត អាជ្ញាធរមិនបានសង់ផ្ទះឲ្យអ្នកភូមិទេ ទឹកក៏គ្មានប្រើ មន្ទីរពេទ្យក៏គ្មាន សាលារៀនក៏នៅឆ្ងាយ។
សព្វថ្ងៃមានអ្នកបុរីកីឡា ១៥៦គ្រួសារ ដែលនៅមិនទាន់ទទួលសំណងបន្តក្រាញរស់នៅលើគំនរសំរាម ក្រោមកៅស៊ូតង់ក្តៅ និងក្រោមជណ្ដើរអគារនៅបុរីកីឡា ដើម្បីទាមទារឲ្យក្រុមហ៊ុនផានអ៊ីម៉ិច សង់អាគារស្នាក់នៅ ២បន្ថែមទៀតតាមកិច្ចសន្យា៕
កំណត់ចំណាំចំពោះអ្នកបញ្ចូលមតិនៅក្នុងអត្ថបទនេះ៖
ដើម្បីរក្សាសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរ យើងខ្ញុំនឹងផ្សាយតែមតិណា ដែលមិនជេរប្រមាថដល់អ្នកដទៃប៉ុណ្ណោះ។