ក្រៅពីទម្រង់សិល្បៈនិងបទចម្រៀង របបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យក៏មានបង្កើតពាក្យស្លោកងាយចាំជាច្រើនទៀត ដើម្បីបម្រើគោលដៅផ្សេងៗរបស់ខ្លួន ។ ពាក្យស្លោកភាគច្រើនសុទ្ធតែជាពាក្យលើកតម្កើងបដិវត្តន៍ ជាពាក្យបន្ទាបបន្ថោកវប្បធម៌ពីសង្គមចាស់មុនបដិវត្តន៍ និងជាការចាត់ទុកកម្មករ កសិករ យុទ្ធជន យុទ្ធនារី ជាវីរបុរសរបស់បដិវត្តន៍កម្ពុជា ។
ផ្អែកតាមកូនសៀវភៅមួយក្បាលមានចំណងជើងថា "Pol Pot's Little Red Book, The Saying of Angkar" ឬអាចប្រែថា "កូនសៀវភៅក្រហមរបស់ ប៉ុល ពត ស្តីពីពាក្យស្លោករបស់អង្គការ" ដែលប្រមូលចងក្រងដោយលោក Henri Locard បានបង្ហាញនូវគោលដៅធំៗមួយចំនួន សម្រាប់ពាក្យស្លោកទាំងនោះ ឧទាហរណ៍ ៖ ពាក្យស្លោកសម្រាប់ការលើកសរសើររបប មានដូចជាពាក្យ "ជយោ! កម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យដ៏រុងរឿង និងមហិមា" និង "ជយោ! បក្សកុម្មុយនីស្ដកម្ពុជាដ៏ត្រឹមត្រូវ និងភ្លឺស្វាង មហាអស្ចារ្យ" ។
ពាក្យស្លោកខ្លះដែលយកតាមគំនិតរបស់ ម៉ៅ សេទុង មានដូចជា ៖ "អង្គការមហាលោតផ្លោះ មហាអស្ចារ្យ” និង "អង្គការមហាត្រឹមត្រូវ មហាភ្លឺស្វាង មហាអស្ចារ្យ" ជាដើម ។
ក្រៅពីនេះក៏មានពាក្យស្លោករាប់រយទៀតដែលទាក់ទងនឹងយុទ្ធសាស្រ្តរបស់អង្គការ គោលដៅកម្ទេចខ្មាំង គោលដៅការងារពលកម្ម និងគោលដៅលើកតម្កើងសមូហភាព និងការកម្ទេចរបបចាស់ បុគ្គលសួនតួនិយមជាដើម ត្រូវបានគេប្រើនៅក្នុងពិធីបុណ្យ អង្គប្រជុំ បទចម្រៀង និងឈ្មោះបទចម្រៀងផ្សេងៗ ឧទាហរណ៍ដូចជា ៖ "យើងប្តេជ្ញាជំរុញគោលជំហរសមូហភាពនិងសន្សំសំចៃឲ្យខ្ពស់ ដើម្បីជំរុញការកសាងកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ ។ ជូនពរមហាជោគជ័យថ្ងៃ ១៧ មេសា" ។
លោក សាំង សារ៉េត នៅក្រុងភ្នំពេញបានរំឭកអំពីពាក្យស្លោកមួយឃ្លាដែលទាក់ទងនឹងបញ្ហាសុខភាព និងផ្លូវចិត្តដូច្នេះថា ៖ «ឈឺវាថាគ្រុនញាក់គ្រុនញ័រ គ្រុនអាត្រាក់ទ័រគ្រុនបាយបាន ។ បាយបានឯណាបើឲ្យគ្នាហូបតែអាចម៍ទន្សាយថ្នាំពេទ្យវា វាថាយើងធ្វើពុតហើយបានវានិយាយអ៊ីចឹង វាថាយើងខ្ជិលធ្វើការវាលើកពាក្យហ្នឹងមក ។ ហើយយើងឈឺល្អមៗម៉េចហ៊ានឈប់ ចេះតែធ្វើទៀតហើយ ។ ឈប់យូរពេកអត់បានដែរ ឈឺទ្រាំធ្វើទាំងឈឺ ឈប់តែមិនស្រួលបាត់ ខ្ញុំឃើញអ្នកឈប់មុនៗច្រើនតែបាត់អ៊ីចឹង យកទៅពេទ្យៗៗ អត់ឃើញវិលមកកន្លែង មិនដឹងទៅណាឃើញតែយកទៅបាត់ ឲ្យដេកពេទ្យៗ អត់ឃើញអ្នកណាវិលមកកន្លែងយុវជនកន្លែងអីវិញផង ទៅបាត់ៗ មិនដឹងយកទៅណា ស្លាប់ក៏មិនឲ្យដឹង វ៉ៃចោលក៏មិនឲ្យយើងដឹង» ។
លោក សាំង សារ៉េត នៅចងចាំពាក្យស្លោកផ្សេងៗទៀតដែរ ដែលត្រូវបានគេប្រើញឹកញាប់ពេញសម័យកាលនៃរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ ហើយពាក្យស្លោកដែលលោកចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងជាងគេរហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ គឺពាក្យថា "ក្បាលនរណា សក់អ្នកនោះ" និងពាក្យថា "ជីកស្មៅ ត្រូវជីកទាំងឫស" ដោយលោកមានប្រសាសន៍ដូច្នេះ ៖ «វាច្រើនប្រជុំ "ឯករាជ្យម្ចាស់ការ" "ក្បាលអ្នកណាសក់អ្នកហ្នឹង" តែក្បាលអ្នកណាសក់អ្នកហ្នឹងឯណា បើឧបមាថាយើងខុសវាមិនយកតែយើងឯណា ទាំងប្អូន ទាំងម្ដាយទាំងអស់ និយាយរួមទាំងពូជៗសោះ ។ និយាយថា ក្បាលអ្នកណាសក់អ្នកហ្នឹង ដល់ខុសខ្លះកូននៅកងចល័តឯណោះ ទៅតាមកូនមកវ៉ៃចោលដែរ ហើយថាក្បាលអ្នកណាសក់អ្នកហ្នឹងណា ។ បើយើងឥឡូវអ្នកណាខុសអ្នកហ្នឹងហើយ ។ វាចូលជីកស្មៅទាំងឫស ខ្លះនៅកងចល័តកូន ហើយម្ដាយគ្នាឯណេះខុស ឪពុកគ្នាខុស យកឪពុកទៅអស់ហើយទៅតាមយកកូនទៅទៀត យើងគិតមើល៍ ។ បានថាអានេះពិតជាជីកស្មៅទាំងឫសដូចវាថាមែន ខ្លាចទុកទៅក្លាចផលវិបាកដល់វាថ្ងៃក្រោយទៀត ដល់អ៊ីចឹងយកទាំងឫស» ។
អ្នកស្រី ហ៊ីង កន បានឲ្យដឹងស្រដៀងគ្នាយ៉ាងដូច្នេះ ៖ «ជីកស្មៅជីកទាំងឫស ដូចថាធ្វើឲ្យងាប់ទាំងអស់តែម្ដងទៅ កុំឲ្យទុក ខ្ញុំយល់ថាអ៊ីចឹង» ។
នៅក្នុងរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យនៃបក្សកុម្មុយនីស្តកម្ពុជា កម្មវិធីវប្បធម៌ដែលបញ្ជាពីថ្នាក់លើមកថ្នាក់ក្រោម ពីអង្គការមកប្រជាជនថ្នាក់មូលដ្ឋាន បានឆ្លុះបញ្ចាំងនូវអ្វីដែលអ្នកដឹកនាំបានគិតសម្រាប់ប្រជាជននោះ ថាសុទ្ធតែល្អជាងអ្វីដែលប្រជាជនចង់សម្តែងចេញតាមឆន្ទៈរបស់គេ ។ កម្មវិធីស្រដៀងគ្នានេះត្រូវបានអនុវត្តយ៉ាងមានប្រសិទ្ធភាពនៅប្រទេសចិនក្រោមរបបម៉ៅនិយម និងប្រទេសវៀតណាម ដែលកាន់លទ្ធិកុម្មុយនីស្តដូចគ្នា ក៏ប៉ុន្តែការហាមប្រាមទៅលើការសម្តែងខាងវប្បធម៌មូលដ្ឋាន នៅប្រទេសទាំងពីរនោះមិនសូវធ្ងន់ធ្ងរដូចការហាមប្រាមនៅក្រោមរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យឡើយ ។
ចំពោះប្រជាជនខ្មែរជាច្រើនបានចាត់ទុកកម្មវិធីវប្បធម៌របស់កម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យថា មិនមានលក្ខណៈគួរឱ្យចូលចិត្តឡើយ ហើយថាកម្មវិធីវប្បធម៌ទាំងនោះមិនមានលក្ខណៈជាខ្មែរទៀតផង ។
បើទោះបីជាបទចម្រៀងបដិវត្តន៍ខ្លះ ប្រើទំនុកភ្លេងប្រពៃណីខ្មែរក៏ដោយ ក៏ចម្រៀងទាំងនោះមិនសូវមានមនោសញ្ចេតនាដែរ ដូចអ្នកស្រី ហ៊ីង កន មានប្រសាសន៍ដូច្នេះថា ៖ «ចម្រៀងគេបំពាក់បំប៉នភ្លឺស្រែ មិត្តយើងខំសម្រុកវ៉ៃខ្មាំងអ៊ីចឹង ។ ចម្រៀងហ្នឹងដូចថាវាអត់មានចេតនាក្នុងចិត្ត ។ ចម្រៀងពីដើមបទ ស៊ីន ស៊ីសាមុត, ម៉ៅ សារ៉េត, ប៉ែន រ៉ន អីចូលចិត្ត» ។
សាក្សីក្នុងរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យម្នាក់ទៀតនៅខេត្តកណ្ដាល បានឲ្យដឹងថា ៖ «ក្នុងចិត្តវាអត់មានមនោសញ្ចេតនាអីចម្រៀងប៉ុលពត ចូលចិត្តតែពីសង្គមបុរាណ» ។
អ្នកនៅរស់ពីរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យខ្លះបានពោលថា នៅពេលដែលពួកគេស្តាប់ចម្រៀងទាំងនោះយូរៗទៅ ហាក់ដូចជាចម្រៀងទាំងនោះកំពុងតែវាយត្បកធ្ងន់ៗ មកលើពួកគេជាអ្នកស្តាប់ដូច្នោះដែរ ។
ទំនុកភ្លេងមួយចំនួនទៀតគឺយកតាមលំនាំទំនុកបទភ្លេងចិនម៉ៅនិយមត្រង់ៗតែម្តង ។ កម្មវិធីវប្បធម៌របស់របបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ ត្រូវគេមើលឃើញថាបានចម្លងតាមវប្បធម៌របស់ប្រទេសចិន កាន់លទ្ធិម៉ៅនិយម ដែលនៅទីនោះបដិវត្តន៍វប្បធម៌មួយ ទើបតែបានកើតឡើងថ្មីៗ ។ ប៉ុល ពត និងសមមិត្តរបស់គាត់ បានកោតសរសើរយ៉ាងខ្លាំងចំពោះបដិវត្តន៍វប្បធម៌របស់ប្រទេសចិន ដែលបានប្រមូលប្រជាជន និងធនធានដ៏ច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ដាក់ជាសមូហភាព ហើយការធ្វើបែបនេះត្រូវបានគេស្គាល់ថា ជាជំហាន "មហាលោតផ្លោះ មហាអស្ចារ្យ" ។
មេដឹកនាំខ្មែរក្រហមជឿជាក់ថា ជំហានមហាលោតផ្លោះ មហាអស្ចារ្យនោះហើយ ដែលនាំប្រទេសចិនឆ្ពោះទៅរកមាគ៌ាសង្គមនិយមបាន ។ មេដឹកនាំកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ ប្រហែលជាមិនបានដឹងទេថា ការដកពិសោធន៍ជំហានមហាលោតផ្លោះ មហាអស្ចារ្យនោះហើយ ដែលបានធ្វើឱ្យមនុស្សជាងម្ភៃលាននាក់ស្លាប់បាត់បង់ជីវិត ហើយក៏ទំនងជាមិនបានដឹងទេថា ជំហានមហាលោតផ្លោះ មហាអស្ចារ្យនោះត្រូវបានគេលបបោះបង់ចោលវិញយ៉ាងស្ងាត់ៗ ។
ទោះជាបែបនេះក្តី ថ្នាក់ដឹកនាំខ្មែរក្រហមតែងបានអះអាងថា បដិវត្តន៍កម្ពុជាគឺជាបដិវត្តន៍ស្អាតស្អំ មិនពុករលួយ មិនជាប់ជំពាក់ឥទ្ធិពលបរទេស ជាបដិវត្តន៍តាមបែបខ្មែរសុទ្ធសាធ មិនមែនចម្លងតាមការអនុវត្តរបស់បរទេសណាមួយឡើយ ទាំងការស្លៀកពាក់ ទាំងវប្បធម៌និងឥរិយាបថ ៕