អាជ្ញាធរខេត្តស្ទឹងត្រែងបានជូនដំណឹងជាថ្មីទៀត ដល់ពលរដ្ឋរស់នៅតាមដងទន្លេសេកុង និងទន្លេមេគង្គជាង ១០០ខ្នងផ្ទះថា ត្រូវរុះរើសំណង់លំនៅឋានចេញឱ្យបានមុនថ្ងៃទី៣០ ខែមេសាខាងមុខនេះ ដើម្បីកែលម្អសោភ័ណភាពក្រុង និងការពារកុំឱ្យបាក់ច្រាំងទន្លេប៉ះពាល់ផ្លូវជាតិ។ អាជ្ញាធរខេត្តស្ទឹងត្រែងអះអាងថា អាជ្ញាធរមានដីសម្បទានសង្គមកិច្ច សម្រាប់ចែកជូនពលរដ្ឋទាំងនោះ។
អ្នកនាំពាក្យសាលាខេត្តស្ទឹងត្រែង លោក ម៉ែន គុង ប្រាប់អាស៊ីសេរីនៅថ្ងៃទី១៥ កុម្ភៈថា ពលរដ្ឋភាគច្រើនដែលកំពុងរស់នៅតាមច្រាំងទន្លេមេគង្គ និងទន្លេសេកុង បានយល់ព្រមចាកចេញពីទីនោះហើយ។ លោកថា អាជ្ញាធរក្រុងកំពុងដោះស្រាយរឿងនេះ ហើយប្រសិនបើមានពលរដ្ឋណាជំទាស់មិនរុះរើទេ អាជ្ញាធរនឹងព្យាយាមដោះស្រាយតាមលទ្ធភាពបន្តទៀត។ លោកបញ្ជាក់ថា ជំហររបស់អាជ្ញាធរតម្រូវឱ្យពលរដ្ឋត្រូវតែចាកចេញពីដីចំណីទន្លេជាបន្ទាន់ ដើម្បីបញ្ចៀសគ្រោះថ្នាក់ និងកែលម្អសោភ័ណភាពក្រុង៖ «ជារួមចំណីទន្លេ គឺតម្រូវឱ្យពលរដ្ឋធ្វើការចាកចេញ ពីចំណីទន្លេហ្នឹង ព្រោះអីវាអាចគ្រោះថ្នាក់ អាចពុំមានសុវត្ថិភាព ហើយអាចប៉ះពាល់ដល់សោភ័ណភាពក្នុងទីក្រុង។ ចំពោះពលរដ្ឋភាគច្រើនក្នុងនោះ ស្ទើរ១០០ភាគរយ បានសម្រេចចិត្តទៅរស់នៅទីតាំងថ្មី តាមការដោះស្រាយសំណងជូនពួកគាត់ ដែលអាជ្ញាធរក្រុងដោះស្រាយសំណងហ្នឹងផ្ទាល់ជាមួយពួកគាត់ហើយ។ នៅសល់ប៉ុន្មានទៀត ពិភាក្សាគ្នាក្នុងការសម្រេចចិត្ត ប៉ុន្តែទោះបីជាយ៉ាងណាក្តីពួកយើងស្នើឱ្យពួកគាត់សម្រេចចិត្តរួមគ្នា ទៅទាំងអស់គ្នា ទៅរស់នៅទីតាំងថ្មី»។
លោក ម៉ែន គុង បន្ថែមថា អាជ្ញាធរមានដីសម្បទានសង្គមកិច្ចសម្រាប់ចែកជូនពលរដ្ឋរួចហើយ គឺនៅសង្កាត់សាមគ្គី ក្រុងស្ទឹងត្រែង និងដីមួយកន្លែងទៀត ឋិតនៅតាមផ្លូវជាតិលេខ ៧៧ចាស់ ក្នុងក្រុងស្ទឹងត្រែង។ លោកបញ្ជាក់ថា ដីសម្បទានសង្គមកិច្ចនៅតំបន់នោះ អាជ្ញាធរបានភ្ជាប់បណ្ដាញអគ្គិសនីរួចហើយ។
នេះពុំមែនជាលើកទីមួយទេ ដែលអាជ្ញាធរខេត្តស្ទឹងត្រែង ជូនដំណឹងឱ្យពលរដ្ឋ ដែលរស់នៅតាមចំណីមាត់ទន្លេ មានចំនួន ១៣៩ខ្នងផ្ទះ ឱ្យរុះរើផ្ទះចេញ ក្នុងបំណងអភិវឌ្ឍន៍ហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធ និងកែលម្អសោភ័ណភាពបរិស្ថានជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ក៏នៅគ្មានលទ្ធផលជាវិជ្ជមាននៅឡើយ។ ពលរដ្ឋរស់នៅទីនោះជាង ២០ឆ្នាំមកហើយ ដែលភាគច្រើនជាជនជាតិវៀតណាម និងមួយចំនួនតូចជាពលរដ្ឋខ្មែរ ប្រកបមុខរបរនេសាទត្រី ចិញ្ចឹមត្រី ធ្វើអាជីវកម្មឈើប្រណិត និងកែច្នៃគ្រឿងសង្ហារិម។
កាលពីពេលកន្លងទៅ ជនជាតិវៀតណាម ដែលកំពុងរស់នៅលើដីចំណីទន្លេ ក្នុងភូមិបាចុង សង្កាត់ព្រះបាទ ធ្លាប់ប្រាប់អាស៊ីសេរីថា ពួកគេមិនជំទាស់វិធានការរបស់អាជ្ញាធរនោះទេ ប៉ុន្តែពួកគេពុំមានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់រុះរើផ្ទះទៅតាំងទីលំនៅថ្មីនោះឡើយ។ ជនជាតិវៀតណាមសុំមិនបញ្ចេញឈ្មោះថា ពួកគាត់មិនអាចរស់នៅតំបន់ដាច់ស្រយាលបានទេ ព្រោះលំបាករកស៊ី ហើយការដែលរស់នៅតាមមាត់ទន្លេងាយស្រួលនេសាទត្រីចិញ្ចឹមជីវិតជាដើម៖ ៖ «បើគេព្រមឱ្យយើងមានភ្លើងទឹកគ្រប់គ្រាន់ កន្លែងណាក៏ទៅដែរ បើថាដូចមុនដេញទទេៗ មិនដឹងនៅណាទេ។ បើយើងលើកទៅ គេឱ្យលុយបន្តិចបន្តួចក៏បានដែរ»។
ពលរដ្ឋរស់នៅក្រុងស្ទឹងត្រែង លោក សុខ វាសនា ចាត់ទុកការបណ្ដែតបណ្ដោយឱ្យពលរដ្ឋរស់នៅលើដីចំណីមាត់ទន្លេ បង្កគ្រោះថ្នាក់ខ្លាំងដល់សុវត្ថិភាពបរិស្ថាន និងទឹកទន្លេមេគង្គ។ លោកថា ពលរដ្ឋរស់នៅទីនោះ តែងតែចោលកាកសំណល់រឹងរាវ សំរាមថង់ប្លាស្ទិក និងបន្ទោបង់ចូលទន្លេជាដើម ដែលបង្កផលប៉ះពាល់សុខភាពពលរដ្ឋប្រើប្រាស់ទឹកទន្លេនោះ។ លោកសង្ឃឹមថា វិធានការរបស់អាជ្ញាធរជាថ្មីនេះ នឹងទទួលលទ្ធផលជាវិជ្ជមាន តម្លាភាព និងគ្មានអំពើពុករលួយ៖ «សង្ឃឹមថា យន្តការលើកក្រោយនេះនឹងធ្វើបានទទួលជោគជ័យចុះ ប៉ុន្តែអ្វីដែលយើងសង្កេតមក វាមិនមែនជារឿងដំបូង ឬក៏រឿងថ្មីសម្រាប់ពលរដ្ឋនៅខេត្តស្ទឹងត្រែងដែលឮព័ត៌មានហ្នឹងទេ។ ប៉ុន្តែប្រសិនជាអាណត្តិនេះអាជ្ញាធរខេត្តឬក្រុង គាត់មានឆន្ទៈដោះស្រាយបានជាការល្អប្រសើរបំផុត។ ប្រសិនជាយើងទុកនៅអ៊ីចឹង យើងមើលទៅទី១ សោភ័ណភាពយើងគិតហើយ ទី២បរិស្ថាន ហើយទី៣ទៀត ដូចជាសំណង់អនាធិបតេយ្យមួយ»។
មន្ត្រីសម្របសម្រួលសមាគមអាដហុក ខេត្តស្ទឹងត្រែង លោក ប៊ី វ៉ាន់នី យល់ថា អាជ្ញាធរត្រូវមានវិធានការច្បាស់លាស់ដោះស្រាយរឿងនេះ និងត្រូវអនុវត្តច្បាប់អន្តោប្រវេសន៍ ប្រសិនបើរកឃើញថា មានជនជាតិវៀតណាមរស់នៅទីនោះខុសច្បាប់។ លោកពន្យល់ថា ទីតាំងមាត់ទន្លេ និងលើផ្ទៃទឹកទន្លេ គឺជាទ្រព្យសាធារណៈរបស់រដ្ឋ មិនអាចមានមនុស្សមួយក្រុមរស់នៅជាកម្មសិទ្ធិបានទេ ហើយដើម្បីធានាដល់សុវត្ថិភាពបរិស្ថាន និងគុណភាពទឹកអាជ្ញាធរខេត្តត្រូវដោះស្រាយបញ្ហានេះ ឈរលើស្មារតីទទួលខុសត្រូវ គោរពសិទ្ធិមនុស្ស និងជីវភាពរស់នៅរបស់ពលរដ្ឋក្រីក្រ៖ «អាជ្ញាធរគួរតែស្រាវជ្រាវមើល តើជនជាតិវៀតណាមមកឆ្នាំណាៗ អ្នកខ្លះមានលិខិតអី ? ហើយគាត់សំអាងអីដែលគាត់រស់នៅបែបហ្នឹង គឺជាការរស់នៅមួយខុសច្បាប់អន្តោប្រវេសន៍ យើងអាចបញ្ជូនគាត់ទៅវិញទៅ កុំឱ្យគាត់រស់នៅតាមដងទន្លេបែបហ្នឹងទៀត ដែលវាបង្ហាញពីភាពបរិស្ថានទឹកមិនស្អាត។ ក្នុងការរស់នៅលើទឹករបស់ពួកគាត់ មិនមានអនាម័យទេ គាត់ប្រើប្រាស់ទឹកហ្នឹង ហើយគាត់បត់ជើងចូលក្នុងហ្នឹង»។
មន្ត្រីសង្គមស៊ីវិលរូបនេះបន្ថែមថា ការបណ្ដែតបណ្ដោយឱ្យពលរដ្ឋ រស់នៅតាមច្រាំងទន្លេ និងលើផ្ទៃទឹកទន្លេ ដែលជាសម្បត្តិសាធារណៈរបស់រដ្ឋ គឺជាទង្វើខុសច្បាប់ មិនត្រឹមតែប៉ះពាល់សុវត្ថិភាពបរិស្ថាន និងសុខភាពសាធារណៈប៉ុណ្ណោះទេ គឺបង្ហាញពីភាពទន់ខ្សោយនៃការគ្រប់គ្រងបរិស្ថាន និងទ្រព្យសម្បត្តិសាធារណៈរបស់រដ្ឋ របស់អាជ្ញាធរខេត្តនេះផងដែរ៕
កំណត់ចំណាំចំពោះអ្នកបញ្ចូលមតិនៅក្នុងអត្ថបទនេះ៖ ដើម្បីរក្សាសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរ យើងខ្ញុំនឹងផ្សាយតែមតិណា ដែលមិនជេរប្រមាថដល់អ្នកដទៃប៉ុណ្ណោះ។