ពលករខ្មែរមួយក្រុមធ្វើការងារជាកម្មករសំណង់មួយកន្លែងនៅប្រទេសថៃបានតស៊ូធ្វើជាកម្មករម្នាក់ៗ រាប់ឆ្នាំដើម្បីរកប្រាក់កម្រៃចិញ្ចឹមគ្រួសារប្រពន្ធកូននៅស្រុកកំណើត។ ការងារសំណង់នៅប្រទេសថៃមិនសូវទទួលបានប្រាក់ឈ្នួលខ្ពស់ប៉ុន្មានទេ ដូច្នេះពលករម្នាក់ៗ ព្យាយាមសន្សំសំចៃហើយពេលខ្លះពួកគេដើររកត្រីបេះត្រកួនធ្វើម្ហូបដើម្បីជួយកាត់ការចំណាយប្រចាំថ្ងៃ។
តន្ត្រីខ្មែរល្វើយៗ កំពុងបំពេអារម្មណ៍ក្រុមកម្មករសំណង់មួយក្រុមដែលកំពុងសាងសង់ស្ពានមួយកន្លែងក្នុងខេត្តណាខនប៉ាធំ (ខេត្ត Nakhon pathom) ប្រទេសថៃ។ ពលករមានស្រី ប្រុស ចាស់ និងក្មេងពេញកម្លាំងប្រឹងប្រែងធ្វើការទាំងកណ្ដាលcថ្ងៃបែកញើសជោគខ្លួនប្ដូរនឹងប្រាក់ដើម្បីចិញ្ចឹមគ្រួសារនិងផ្ញើទៅឪពុកម្ដាយនៅស្រុកកំណើត។
ពាក់មួក ឃ្លុំមុខជិត និងកំពុងអោនចងដែក លោកស្រី វី ភាព ប្រាប់ថា ការងារនេះ លោកស្រីអាចទទួលប្រាក់ឈ្នួល ៣៥០បាត ឬជាងបួនម៉ឺនប្រាំពាន់រៀលក្នុងមួយថ្ងៃ។ ស្ត្រីមេម៉ាយកូនពីររូបនេះ ប្រាប់ថា ទោះហត់នឿយយ៉ាងណា លោកស្រីត្រូវខំប្រឹងដើម្បីបានប្រាក់ចិញ្ចឹមកូន៖ «ការងារស្រុកគេមានអីស្រួលជាងស្រុកយើងឆ្ងាយណាស់វាក្ដៅគឺក្ដៅហើយប៉ុន្តែធ្វើម៉េចបើយើងជាកម្មករគេ ដើម្បីរកលុយចិញ្ចឹមគ្រួសារ»។
ត្បិតទីនេះជាប្រទេសថៃប៉ុន្តែទិដ្ឋភាពការងារនៅទីនេះ មិនខុសពីប្រទេសកម្ពុជាប៉ុន្មានទេ ដោយពួកគេនិយាយភាសាខ្មែរទៅរកគ្នាទៅវិញទៅមកពេលខ្លះពួកគេក៏និយាយចំអន់គ្នាលេងបន្តិចបន្តួច ដើម្បីបន្ធូរបន្ថយភាពហត់នឿយ ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែប្រុងប្រយ័ត្ន និងញាប់ដៃញាប់ជើងចំពោះការងាររបស់គេ។
មាត់និយាយដៃកំពុងចងដែក លោកស្រី ស្រឿង អ៊ីណា ប្រាប់ថា ការងារនេះនឿយបន្តិចមែនប៉ុន្តែសម្រាប់លោកស្រីដែលធ្វើការងារនេះរាប់ឆ្នាំទៅហើយនោះវាបានក្លាយជាទម្លាប់ទៅហើយ។ លោកស្រីថា ក្នុងពេលមានការរាតត្បាតជំងឺកូវីដ១៩ មិនសូវសម្បូរការងារទេ ដូច្នេះឱ្យតែបានការងារធ្វើ គឺលោកស្រីសប្បាយចិត្តពេកទៅហើយព្រោះវាអាចជួយឲ្យលោកស្រីទទួលបានកម្រៃខ្លះសម្រាប់ផ្ញើទៅឱ្យកូននៅស្រុកកំណើត៖ «ពេលណាខ្លះយឹតខ្លះទៅលុយបើកមិនទាន់ពេលជំងឺកូវីដមិនមានការងារយើងចេះមានការងារធ្វើខ្លះវិញគេដេករាប់ខែគ្មានការងារធ្វើ» ។
ការងារសំណង់នេះកម្មករផ្នែកបុរសទទួលបានប្រាក់ឈ្នួលបួនរយបាតក្នុងមួយថ្ងៃ ចំណែកកម្មករផ្នែកស្ត្រីទទួលបានប្រាក់តិចជាងបុរស ដូច្នេះពួកគេត្រូវរិះថាំក្នុងការចាយប្រចាំថ្ងៃជាពិសេសគឺការចំណាយថ្លៃម្ហូបអាហារ។ នៅការដ្ឋានក្នុងតំបន់នេះអំណោយផលដល់ពលករដោយពួកអាចចុះបេះត្រកួនយកមកធ្វើម្ហូប និងអាចរកក្ដាមខ្យងនិងត្រីតាមរយៈការដាក់មង ឬដាក់បង្កៃដែលស្រដៀងគ្នាទៅនឹងស្រុកស្រែនៃប្រទេសកម្ពុជាដែរ។
កាន់ត្រកួនមួយបាច់ដែលទើបបេះមកពីក្រោមស្ពានលោក ឯម សារ៉ុង យកត្រកួននេះទុកហូបជាមួយទឹកគ្រឿងសម្រាប់អាហារពេលល្ងាច។ លោកថា បើថ្ងៃណាមិនអាចរកម្ហូបបានទេ គឺលោកទិញត្រីសាច់ដែលគេយកមកលក់ដល់កន្លែង។ លោកថា លោកប្រឹងសន្សំលុយព្រោះលោកមានគម្រោងទៅលេងស្រុកជួបជុំកូនប្រពន្ធពេលរដ្ឋាភិបាលថៃបើកព្រំដែនវិញ ឬក្នុងពេលឆ្លងឆ្នាំខាងមុខនេះ៖ «មិនជាណាស់ណាទេមធ្យមគ្រាន់អាចយើងចិញ្ចឹមប្រពន្ធកូនរស់ដោយស្រួលគ្រាន់បើឱ្យមានបានទៅមិនរួចការងារមិនស្រូលដូចស្រុកខ្មែរប៉ុន្តែយើងមកពីខ្មែរហើយយើងចេះតែតស៊ូទៅដើម្បីបានលុយចិញ្ចឹមប្រពន្ធកូន»។
នៅលើស្ពានជាកន្លែងធ្វើការរបស់កម្មករ ហើយចំណែកនៅក្រោមស្ពានវិញជាកន្លែងសម្រាករបស់ពួកគេជារៀងរាល់រាត្រី។ កន្លែងសម្រាកនេះជាបន្ទប់សង់នៅលើដី ដំបូលមានជញ្ជាំងបាំងបិទដោយស័ង្កសី ហើយពួកកម្មករប្រុសស្រីក្មេងចាស់ទាំងនេះ ត្រូវគេងផ្ទាល់ដីដោយមានត្រឹមកន្ទេលឬកៅស៊ូតង់ក្រាលពីក្រោម។ ថ្វីបើកន្លែងនេះមិនសមសួនដូចបន្ទប់ជួល ប៉ុន្តែវាអាចជួយឲ្យពួកគាត់មិនបាច់ចំណាយលុយជួលបន្ទប់។
ចំណែក យុវជនម្នាក់ទៀត លោក ធី វិច្ឆិកា មកធ្វើសំណង់នៅទីនេះ គឺដើម្បីសន្សំលុយដណ្ដឹងប្រពន្ធ។ លោកនិយាយទាំងអឹមអៀនថា ចូលឆ្នាំខ្មែរខាងមុខនេះលោកនឹងទៅស្រុកខ្មែរវិញដើម្បីចូលរោងការ។ លោកថា ទាល់តែសន្សំសំចៃ ទើបអាចសល់លុយយកទៅស្រុកខ្មែរវិញការប្រពន្ធ៖ «កន្លះខែគេបើកលុយឱ្យម្ដង យើងអាចដាក់មងដាក់បង្កៃពេលម៉ោងសម្រាក។ ចូលឆ្នាំខ្ញុំទៅស្រុកវិញត្រូវការទៅការប្រពន្ធ»។
នៅក្នុងការដ្ឋាននេះទាំងពលករនិងមេការគ្រប់គ្រងគឺសុទ្ធតែជនជាតិខ្មែរ។ ពួកគេបំពេញការងារតាមជំនាញនិងតួនាទីរបស់គេរៀងៗ ខ្លួន ដោយអ្នកខ្លះចងដែក ផ្សារដែក រៀបឥដ្ឋចាក់ពុម្ព និងចាក់បេតុងស្ពានជាដើម រីឯមេការវិញជាអ្នកចាត់ចែងមើលការខុសត្រូវលើការងារនេះ។
បុរសមាឌធំពាក់វ៉ែនតាខ្មៅម្ដងអង្គុយម្ដងឈរដើរមើលកម្មករធ្វើការលោក ព្រឿង គឹមថុង ជាមេការនៅទីនេះ។ លោកប្រាប់ថា លោកមានកម្មករជាង ៣០នាក់ដែលកម្មករទាំងនោះសុទ្ធសឹងជាពលករខ្មែរហើយពួកគេអាចធ្វើការងារតាំងគ្រឹះស្ពានដល់លើស្ពានដែលអាចរាប់បានថា ជាប្រភេទកម្មករជំនាញ។ លោកថាពេលមានវិបត្តិនៃជំងឺកូវីដ-១៩ ដូចសព្វថ្ងៃនេះ លោកជួបបញ្ហាពិបាករកការងារម៉ៅការ និងសាច់ប្រាក់សម្រាប់បើកឱ្យកម្មករដោយពេលខ្លះលោកត្រូវចំណាយលុយផ្ទាល់ខ្លួនឯងដើម្បីបើកឱ្យកម្មករសិន៖ »មានការជួបប្រទះដូចគ្នាការលុយយឹតយ៉ាវអញ្ចឹងយើងមានលុយត្រៀមសម្រាប់ខ្លួនយើងបើកឱ្យកម្មករប៉ុន្តែរាល់ថ្ងៃនេះពិបាកបន្តិចសេដ្ឋកិច្ចស្រុកហ្នឹងក៏រៀងពិបាកដោយសារកូវីដស្ទះការងារសេដ្ឋកិច្ច»។
មន្ត្រីកម្មវិធីនៃមជ្ឈមណ្ឌលសម្ពន្ធភាពការងារ និងសិទ្ធិមនុស្ស (CENTRAL) លោក ឌីថេ ហូយ៉ា សង្កេតឃើញថា ការងារសំណង់នៅប្រទេសថៃជាការងារគ្រោះថ្នាក់ទី០២ បន្ទាប់ពីការងារនេសាទដោយសារឈ្មួញវិស័យនេះចូលចិត្តជួលពលករគ្មានឯកសារត្រឹមត្រូវមកធ្វើការងារ។ ទោះយ៉ាងណាលោកថា នៅការដ្ឋានណាមានមេការជាជនជាតិខ្មែរគឺពលករបានជួយពលករខ្លះដែរ ដូចជាជួយរត់ការឯកសារនិងជួយបកប្រែភាសាទៅពេទ្យជាដើម ប៉ុន្តែលោកថាក៏មានមេការខ្លះទៀតមិនបានការពារប្រយោជន៍ពលករដែរ៖ «អញ្ចឹងហេតុផលដែលថៅកែចូលចិត្តជូលពលករអត់មានឯកសារឬហៅថា ខុសច្បាប់ដោយសារថៅកែបានកេងកម្លាំងពលកម្ម ប្រាក់ឈ្នួល ក៏ដូចជារំលោភបំពានសិទ្ធិ ផ្សេងៗជាដើម»។
មន្ត្រីសង្គមស៊ីវិលរូបនេះជំរុញទៅស្ថាប័នពាក់ព័ន្ធ របស់រដ្ឋយកចិត្តទុកដាក់បន្ថែមទៀតលើកម្មករក្នុងវិស័យនេះដើម្បីឱ្យពលករខ្មែរអាចទទួលការគាំពារផ្នែកច្បាប់និងមានសុវត្ថិភាពក្នុងការបំពេញការងារបន្ថែមទៀត។
អាស៊ីសេរីបានព្យាយាមសុំការបំភ្លឺជាច្រើនថ្ងៃពីមន្ត្រីស្ថានទូតខ្មែរប្រចាំប្រទេសថៃ និងអ្នកនាំពាក្យក្រសួងការងារលោក ហេង សួរ រហូតដល់ថ្ងៃទី១៥ ខែតុលា ប៉ុន្តែទូរស័ព្ទហៅចូលគ្មានអ្នកទទួល។
របាយការណ៍ក្រសួងការងារឲ្យដឹងថា មានពលករខ្មែរ ១លាន ៦ម៉ឺននាក់ កំពុងធ្វើការនៅក្នុងប្រទេសថៃ។ ប៉ុន្តែ មន្ត្រីសង្គមស៊ីវិលប៉ាន់ស្មានថាសព្វថ្ងៃពលករខ្មែរធ្វើការនៅប្រទេសថៃមានជាង ២លាននាក់ ក្នុងនោះមានទាំងពលករស្របច្បាប់ និងពលករគ្មានប័ណ្ណការងារ ឬពលករមិនស្របច្បាប់៕
កំណត់ចំណាំចំពោះអ្នកបញ្ចូលមតិនៅក្នុងអត្ថបទនេះ៖ ដើម្បីរក្សាសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរ យើងខ្ញុំនឹងផ្សាយតែមតិណា ដែលមិនជេរប្រមាថដល់អ្នកដទៃប៉ុណ្ណោះ។