ជីវិត​តស៊ូ​ស្ត្រី​ជន​ជាតិ​ដើម​ភាគ​តិច​ព្នង​ម្នាក់​បដិសេធ​មិន​ទទួល​សំណង​ពី​ក្រុមហ៊ុន​សេសាន​ក្រោម​ពីរ ក្នុង​ខេត្ត​ស្ទឹងត្រែង

0:00 / 0:00

ជនជាតិដើមភាគតិចព្នងមួយ​គ្រួសារ ក្នុង​ចំណោម ៥២គ្រួសារ ដែល​បដិសេធ​មិន​ទទួល​សំណង​ពី​ក្រុមហ៊ុន​ទំនប់​វារី​អគ្គិសនី​សេសាន​ក្រោម​ពីរ ក្នុង​ខេត្ត​ស្ទឹងត្រែង​នៅ​តែ​ស្ដាយ ស្រណោះ ភូមិ​កំណើត និង​ផ្ទះ​សម្បែង​របស់​ពួក​គេ ដែល​ត្រូវ​បាន​ក្រុមហ៊ុន​បិទ​ទ្វារ​ទឹក​ពន្លិច​ភូមិ​ជាង ៣ ឆ្នាំ​មក​ហើយ។ ស្ត្រី​ជនជាតិ​ដើម​ភាគ​តិច​ម្នាក់ បាន​បង្ហាញ​ពី​ទុក្ខ​កង្វល់​ជា​ច្រើន ក្នុង​ពេល​ដែល​ពួក​គេ​រំកិល​មក​រស់នៅ​ទីតាំង​ថ្មី​ប្រមាណ ៣ឆ្នាំ​កន្លង​មក​នេះ​ដូច​ជា ខ្វះ​ស្បៀង​អាហារ និង​ទឹក​ស្អាត​ប្រើប្រាស់​ជា​ដើម។

ជនជាតិដើម​ភាគ​តិច​ព្នង រស់​នៅ​ភូមិ​ក្បាលរមាស (ចាស់) ឃុំ​ក្បាល​រមាស ស្រុក​សេសាន សម្ដែង​ការ​ឈឺ​ចាប់​ខ្លោច​ផ្សា និង​រង​ទុក្ខ​លំបាក​ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ​មក​ហើយ បន្ទាន់​ពី​មាន​ទំនប់​វារី​អគ្គិសនី​សេសាន​ក្រោម​ពីរ ធ្វើ​ឱ្យ​ភូមិ​កំណើត និង​ផ្ទះ​សម្បែង របស់​អ្នក​ភូមិ ក្លាយ​ជា​អាង​ស្តុក​ទឹក​ផលិត​ថាមពល​អគ្គិសនី។ ប្រការ​នេះ​ធ្វើ​ឱ្យ​អ្នកភូមិ ៥២គ្រួសារ បាន​បង្ខំ​ចិត្ត មក​រស់​នៅ​ទីតាំង​ថ្មី ចំណុច​ទួល​ស្រែ​វែង ឆ្ងាយ​ពី​ភូមិ​ចាស់ ៤គីឡូ​ម៉ែត្រ ជា​តំបន់​ខ្វះ​ប្រភព​ទឹក លំបាក​ធ្វើ​ស្រែ​ចម្ការ និង​ពិបាក​រក​ត្រី​សាច់​បរិភោគ​ចិញ្ចឹម​ជីវិត។

ប្រធានសហគមន៍ជនជាតិដើម​ភាគិច​ព្នង​ភូមិ​ក្បាល​រមាស លោកស្រី ស្រាំង ឡាញ់ ប្រាប់​អាស៊ី​សេរី​នៅ​ថ្ងៃ​ទី១៤ ធ្នូ​ថា ទីតាំង​ថ្មី​ដែល​ក្រុម​ពលរដ្ឋ ៥២គ្រួសារ​កំពុង​រស់នៅនោះ ពុំ​មាន​ភាព​ងាយ​ស្រួល ដូច​នៅ​ភូមិ​ចាស់​ឡើយ ព្រោះ​តំបន់​នេះ​នៅ​ឆ្ងាយ​ពី​ប្រភព​ទឹក នៅ​ពេល​ខែ​ប្រាំង​អណ្ដូង​ទឹក​រីង និង​គ្មាន​ទឹក​ស្អាត​ប្រើប្រាស់​គ្រប់គ្រាន់​ឡើយ។ ចំណែក​ដី​ស្រែចម្ការ ដែល​ពួក​គេ​ទើប​តែ​កាប់​ឆ្ការ​ព្រៃ ដើម្បី​ធ្វើ​កសិកម្ម​ចិញ្ចឹមជីវិត ក៏​មិន​បាន​ហុច​ផល​គាប់ប្រសើរ ដូច​នៅ​ភូមិ​ចាស់​នោះ​ទេ។ រីឯ​ការ​ស្វែង​រក​អនុផល​ព្រៃ​ឈើ បាន​ថយ​ចុះ​ជា​បន្តបន្ទាប់ ដោយ​សារ​ទំហំ​ព្រៃ​ឈើ​កាន់​តែ​រួម​តួច៖ « ប្រឈម​ការ​រស់​នៅ​ការ​ផ្លាស់​ទី​ថ្មី ផ្ទះ​ថ្មី​ស្រែ​ចម្ការ​ថ្មី​គឺ ប្រឈម​ការ​លំបាក​ប្រឈម​ការ​ចំណាយ​ច្រើន ចំណាយ​លើ​ធ្វើ​ផ្ទះសម្បែង​ថ្មី។ ពីមុន​យើង​រស់នៅ​លើ​តាម​ដង​ទន្លេ អត់​សូវ​ចំណាយ​ច្រើន​ទេ ដល់​យើង​រស់នៅ​ទី​ទួល​វា​ឆ្ងាយ​ពី​ទឹក »

លោកស្រី ស្រាំង ឡាញ់ វ័យ ៤៣ឆ្នាំ ថ្លែង​ថា គ្រួសារ​លោកស្រី​មាន​ដី ២ហិកតារ ធ្វើ​ស្រែ​ពុំ​ទទួល​បាន​ផល​ច្រើន ដូច​នៅ​ភូមិ​ចាស់​ឡើយ។ ចំណែក​កូនៗ លោក​ស្រី ៣នាក់ បង្ខំ​ចិត្ត​ឈប់​រៀន ដោយសារ​តែ​ជីវភាព​ខ្វះ​ខាត និង​ការ​ផ្លាស់ប្ដូរ​ទីលំនៅ​ជា​ដើម។ លោក​ស្រី​ថា ក្រៅ​ពី​មុខ​របរ​ធ្វើ​ស្រែ​ចម្ការ អ្នក​ភូមិ​បាន​ស្វែង​រក​អនុផល​ព្រៃ​ឈើ ដូច​ជា​រក​ជ័រ​ទឹក បោច​វល្លិ៍ រក​ឃ្មុំ រក​ថ្នាំ​បុរាណ និង​នេសាទ​ត្រី​ចិញ្ចឹម​ជីវិត ក្នុង​ព្រៃ​សហគមន៍​ភូមិ​ក្បាល​រមាស៖ « មិន​ដែល​បាន​ក្រុមហ៊ុន​ឧបត្ថម្ភ​លុយ​១០០​ខ្មែរ​មិន​ដែល​ទេ។ កាល​ពី​ឆ្នាំ២០១៤ និង​ឆ្នាំ២០១៥ គេ​ដើរ​ប្រកាស​ដើរ​បង្ខំ​ឱ្យ​យើង​វាស់វែង​គេ​ឱ្យ ៦០០ដុល្លារ បើ​យើង​ទទួល​លុយ​គេ គេ​ឱ្យ​រុះ​រើផ្ទះ។ ឱ្យ​ទៅ​យក​ផ្ទះ​ថ្មី សំណង​ហ្នឹង​មិន​សម​នឹង​ការ​បាត់បង់​ខូចខាត។ គេ​ឱ្យ ដូច​ជា ដើម​ដូង និង​ដើម​ស្វាយ ៥ដុល្លារ ទៅ ១០ដុល្លារ​ទេ »

ស្ត្រី​ជន​ជាតិ​ដើម​ភាគ​តិច​រូប​នេះ​បន្ថែមថា ថ្វីត្បិតតែ​ពលរដ្ឋ​រស់នៅ​លំបាក ខ្វះខាត​ស្បៀង តែ​អ្នក​ភូមិ​ភាគ​ច្រើន​បាន​ជួយ​គ្នា ចូល​ព្រៃ​កាប់​ឈើ​សង់​ផ្ទះ​ដោយ​ខ្លួន​ឯង ដោយ​គ្មាន​ការ​ឧបត្ថម្ភ​ពី​ក្រុមហ៊ុន និង​អាជ្ញាធរ​នោះ​ទេ។ អ្នក​ភូមិ​បាន​មូល​មតិ​គ្នា កសាង​តំបន់​ថ្មី​នេះ ដើម្បី​ប្រយោជន៍​រួម​របស់​សហគមន៍​រួម​មាន កន្លែង​បន់ស្រន់ សាលា​ប្រជុំ​សហគមន៍ និង​វត្ត​អារាម​ជាដើម។ ចំណែក​ក្រុមហ៊ុន នៅ​មិន​ទាន់​ផ្តល់​សំណង ប៉ះប៉ូវ​ថ្លៃ​ខូចខាត​ផ្ទះ​សម្បែង និង​ភូមិ​កំណើត ជូន​អ្នក​ភូមិ ៥២គ្រួសារ នៅ​ឡើយ​ទេ​មក​ទល់​ពេល​នេះ។

ប្រជា​សហគមន៍​ភូមិ​ក្បាល​រមាស ឱ្យ​ដឹង​ថា នៅ​គ្រា​ដែល​ពួក​គេ​ផ្លាស់ប្ដូរ​លំនៅឋាន មក​រស់​នៅ​ភូមិ​ថ្មី​នៅ​រយៈ​ពេល ៣ឆ្នាំ​ចុង​ក្រោយ​នេះ អាជ្ញាធរ និង​ក្រុមហ៊ុន បាន​កសាង​ផ្លូវ​មួយ​ខ្សែ​ក្រាល​ក្រួស​ក្រហម​ប្រវែង ១៣គីឡូម៉ែត្រ ជីក​ស្រះ​ទឹក ២ ផ្តល់​ស៊ីទែន​ទឹក​ជូន​ពលរដ្ឋ ៤០គ្រួសារ ជីក​អណ្ដូង​ស្នប់​ចំនួន ៤ សង់​ប៉ុស្តិ៍​សុខាភិបាល ១ខ្នង និង​សាលារៀន​មួយ​ខ្នង​មាន ៣បន្ទប់។ អ្នក​ភូមិ​ថា ការ​អភិវឌ្ឍន៍​របស់​អាជ្ញាធរ និង​ក្រុមហ៊ុន​នៅ​មិន​ទាន់​បំពេញ​តម្រូវ​ការ​ចាំបាច់ ជូន​ពលរដ្ឋ​នៅ​ឡើយ​ទេ។

ទំនប់​វារី​អគ្គិសនី​សេសាន​ក្រោម២ អាច​ផលិត​ថាមពល​អគ្គិសនី​បាន ៤០០​មេ​ហ្កា​វ៉ា​ត់ គឺជា​គម្រោង​វិនិយោគ​រួមគ្នា​រវាង​ក្រុមហ៊ុន​របស់​កម្ពុជា​គឺ រូយ៉ាល់ គ្រុប (Royal Group) របស់​អ្នកឧកញ៉ា គិត ម៉េង កាន់​កាប់​ចំណែក​ភាគហ៊ុន​ចំនួន ៣៩% រួម​ជាមួយ​ក្រុមហ៊ុន ហាយដ្រូឡានឆាង (Huaneng Hydrolancang International Energy) របស់​ចិន កាន់កាប់​ចំណែក​ភាគហ៊ុន​ចំនួន ៥១% និង​ក្រុមហ៊ុន អីវីអិន (EVN International Joint Stock Company) របស់​វៀតណាម កាន់កាប់​ភាគហ៊ុន​ចំនួន ១០% មាន​តម្លៃ ៨១៦លាន​ដុល្លារ​អាមេរិក។

ទាក់ទង​បញ្ហា​នេះ អ្នក​នាំ​ពាក្យ​សាលា​ខេត្ត​ស្ទឹងត្រែង លោក ម៉ែន គុង មាន​ប្រសាសន៍​ថា តំបន់​នោះ អាជ្ញាធរ និង​ក្រុមហ៊ុន​កំពុង​អភិវឌ្ឍន៍​ជា​បណ្ដើរៗ រួមមាន ផ្លូវ​ថ្នល់ សាលារៀន និង​មន្ទីរ​ពេទ្យ​ជា​ដើម។ លោក​បញ្ជាក់​ថា អាជ្ញាធរ​ខេត្ត​នឹង​កោះ​ប្រជុំ​ជាមួយ​ក្រុម​ការងារ​ជំនាញ​ពាក់ព័ន្ធ ចូលរួម​ដោះ​ស្រាយ​បញ្ហា​នានា ជូន​ពលរដ្ឋ ៥២គ្រួសារ បូករួម​ទាំង​ពលរដ្ឋ​បំបែក​គ្រួសារ ដែល​រស់​នៅ​តំបន់​នោះ។ លើស​ពី​នេះ​ទៀត អាជ្ញាធរ​កំពុង​រក​មធ្យោបាយ​ដោះ​ស្រាយ​បញ្ហា​ប្រឈម​ជូន​ពលរដ្ឋ និង​ការ​សិក្សា​ពី​គម្រោង អភិវឌ្ឍន៍​ថ្មីៗ មួយ​ចំនួន​ទៀត៖ « ជាក់​ស្ដែង​នៅ​ពេល​មាន​មូលនិធិ​ឃុំ ឬ​ក៏​មូលនិធិ​ ​ពី​ដៃគូ​អ្នក​វិនិយោគ​អភិវឌ្ឍន៍​មូលដ្ឋាន​ហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធ​មូលដ្ឋាន យើង​នឹង​កៀក​របា​ន​ធនធាន និង​បន្ត​ការ​ដោះ​ស្រាយ​តាម​សំណូមពរ​របស់​ពលរដ្ឋ​ ក៏​ដូចជា​ការ​សិក្សា​ក្នុង​គម្រោង​ថ្មី​មួយ​ចំនួន​ទៀត ដើម្បី​បម្រើ​ផលប្រយោជន៍​ពលរដ្ឋ​ក្នុង​មូលដ្ឋាន​នោះ »

មន្ត្រី​សម្របសម្រួល​សមាគម​អាដហុក ខេត្ត​ស្ទឹងត្រែង លោក ប៊ី វ៉ាន់នី សង្កេត​ឃើញ​ថា ការ​អភិវឌ្ឍន៍​ទំនប់​វារី​អគ្គិសនី​នេះ បង្ក​ផល​ប៉ះពាល់​ធំធេង ដល់​សិទ្ធិ​ជនជាតិ​ដើម​ភាគ​តិច និង​ការ​ថយ​ចុះ​ប្រពៃណី​វប្បធម៌ ជាពិសេស​ការ​ផ្តល់​សំណង​មិន​សមរម្យ​ជា​ដើម។ លោក សង្កេត​ឃើញ​ថា ក្តី​កង្វល់​ទាំង​ឡាយ​របស់​ពលរដ្ឋ​រស់នៅ​ទី​នោះ អាជ្ញាធរ​នៅ​មិន​ទាន់​ដោះ​ស្រាយ​ឱ្យ​បាន​សមរម្យ​នៅ​ឡើយ​ទេ៖ « មូលដ្ឋាន​ហ្នឹង​ហើយ ដែល​ជា​ផល​លំបាក​របស់​ពលរដ្ឋ​រាល់ថ្ងៃ​ហ្នឹង​ ​ទី១ ផល​លំបាក​នៃ​ការ​តស៊ូ​ដើម្បី​រស់នៅ ដើម្បី​ជីវភាព​ប្រចាំថ្ងៃ​ផង​ ​ទី​២​ ​រង​បណ្ដឹង​ពី​អាជ្ញាធរ​ដែល​ប្ដឹង​ពួក​គាត់​ថា​ប្រឆាំង​ ​និង​អាជ្ញាធរ​សាធារណៈ​អ៊ីចឹង​ទៅ​​នៅ​ពេល​ដែល​គាត់​មិនព្រម​ ​ចាកចេញ​ពី​កន្លែង​ភូមិ​ចាស់​ ​របស់​គាត់។ សុខចិត្ត​ភៀសខ្លួន​មក​នៅ​ទី​ទួល​ ​ហើយ​នាំគ្នា​ធ្វើ​ហើយ​ ​រក្សា​ប្រពៃណី​របស់​គាត់​ហ្នឹង »

មកទល់​ពេល​នេះ​ពលរដ្ឋ​រស់នៅ​ឃុំ​ក្បាល​រមាស ៥២ គ្រួសារ ឬ​ស្មើ​នឹង​ពលរដ្ឋ​ជាង ២០០នាក់ បូករួម​ទាំង​ពលរដ្ឋ​បំបែក​គ្រួសារ​បដិសេធ​មិន​ព្រម​ទទួល​យក​គោល​នយោបាយ​សំណង​ពី​ក្រុមហ៊ុន ហើយ​បច្ចុប្បន្ន​ពួកគេ​បន្ត​រស់នៅ​ទីតាំង​ថ្មី​ជាប់​ភូមិ​ចាស់។ ក្រុម​ពលរដ្ឋ​ទាំង​នោះ​រស់​ពឹងផ្អែក​លើ​ព្រៃ​សហគមន៍​ដែល​ជា​ប្រភព​ចំណូល​សេដ្ឋកិច្ច​របស់​ពួក​គេ ដូច​ជា ឃ្វាល​គោ​ក្របី​ធ្វើ​ចម្ការ​វិល​ជុំ​រក​អនុផល​ព្រៃ​ឈើ​បេះ​បន្លែ និង​ដង​ជ័រទឹក​ជា​ដើម៕

កំណត់​ចំណាំ​ចំពោះ​អ្នក​បញ្ចូល​មតិ​នៅ​ក្នុង​អត្ថបទ​នេះ៖ ដើម្បី​រក្សា​សេចក្ដី​ថ្លៃថ្នូរ យើង​ខ្ញុំ​នឹង​ផ្សាយ​តែ​មតិ​ណា ដែល​មិន​ជេរ​ប្រមាថ​ដល់​អ្នក​ដទៃ​ប៉ុណ្ណោះ។