ឯកសារនានាដែលនិយាយអំពីរបបខ្មែរក្រហម បានឲ្យដឹងថា នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម តំបន់វាលពិឃាដនេះ ជាកន្លែងទទួលសម្លាប់មនុស្សដែលគេបញ្ជូនមកពីគុកទួលស្លែង ឬមន្ទីរស.២១ ហើយក៏ជាកន្លែងសម្រេចផែនការសម្លាប់មនុស្សដែលពួកខ្មែរក្រហមចោទថា ជាខ្មាំងប្រឆាំងនឹងអង្គការ។
បុរសវ័យកណ្ដាលម្នាក់ជាអ្នកភូមិរលួស ឬអតីតតំបន់ពិឃាដមនុស្សជើងឯក មានឈ្មោះ ម៉ៅ ថល បច្ចុប្បន្នជាអ្នកនាំភ្ញៀវទេសចរណ៍ទស្សនាតំបន់វាលពិឃាដជើងឯកនេះ បានអធិប្បាយដោយទឹកមុខស្ងួត និងចោលភ្នែកទៅរកកន្លែងតម្កល់លលាដ៍ក្បាលសាកសព ដែលនៅចម្ងាយប្រហែល ២០ម៉ែត្រពីខ្លួនលោក ដោយមានប្រសាសន៍មួយៗថា នៅឆ្នាំ១៩៧៩ លោកមានសំណាងបានគេចផុតពីការស្លាប់ក្នុងរបបខ្មែរក្រហម បានវិលមកស្រុកកំណើតវិញ ទើបដឹងថា តំបន់ដីទួលក្នុងភូមិរលួស ឈ្មោះបឹងជើងឯក ដែលជាអតីតកន្លែងបញ្ចុះសពជនជាតិចិន និងមួយភាគជាចម្ការមៀនរបស់ភូមិ ទំហំប្រមាណជាង ២ហិកតានោះ ត្រូវគេហ៊ុមព័ទ្ធដោយរបងស័ង្កសី និងបន្លាលួសកម្ពស់ផុតក្បាល ជាកន្លែងសម្រាប់ពិឃាដមនុស្សដែលជាអ្នកទោសយកមកពីគុកទួលស្លែង។
លោក ម៉ៅ ថល ឲ្យដឹងដូច្នេះ ៖ «ពេលគាស់ហ្នឹងយើងឃើញសាកសពរុំមុខ ចងស្លាបសេកដៃ ស្អុយពាសពេញ ហើយនៅក្នុងហ្នឹងមានគុកមួយ បណ្ដោយតូចដែរទេ។ ជនរងគ្រោះស្លាប់ទីនេះ គឺអ្នកចេះដឹងភាគច្រើន ហើយការធ្វើឃាតនេះច្រើនឆក់ខ្សែភ្លើង ថ្នាំពុល វាយនឹងត្បូងចប។ល។»។
អ្នកភូមិរលួសម្នាក់ទៀត គឺលោក ណូ ប៊ុនថន មានវ័យប្រមាណជាង ៤០ឆ្នាំ ដែលឪពុកម្ដាយលោកជាអតីតម្ចាស់ដីចម្ការមៀន ហើយត្រូវក្រុមខ្មែរក្រហមព័ទ្ធយកធ្វើជាទីវាលពិឃាដមនុស្ស បានឲ្យដឹងថា ឆ្នាំ១៩៧៥ គ្រួសារលោកត្រូវគេជម្លៀសចេញដូចគ្នា ប៉ុន្តែតាមឪពុកមារបស់លោកជាអតីតអ្នកទោសជាប់គុកនៅខេត្តតាកែវ ក៏ប៉ុន្តែគេបញ្ជូនឲ្យមករកត្រីនៅបឹងជើងឯក ទើបបានដឹងថា តំបន់ទួលម៉ុងចិន ត្រូវគេហ៊ុមព័ទ្ធដោយរបងស័ង្កសី និងបន្លាលួសផុតក្បាលមិនឲ្យនរណាម្នាក់ទៅជិតទ្បើយ គឺទីនោះស្ថិតនៅជាអាថ៌កំបាំងពីឆ្នាំ១៩៧៥ ដល់ ១៩៧៩ ប៉ុន្តែជាញឹកញាប់ គេតែងតែឮបទចម្រៀងបដិវត្តន៍ចាក់តាមម៉េក្រូចេញពីកន្លែងហ៊ុមព័ទ្ធ ដែលគ្រប់គ្រងដោយប្រធានស.២១ ឬគុកទួលស្លែង លោក កាំង ហ្កេចអ៊ាវ ហៅ ឌុច។
តាមឯកសារពីមជ្ឈមណ្ឌលវាលពិឃាដបានឲ្យដឹងថា សំឡេងម៉េក្រូដែលគេចាក់ចេញមកនោះ គឺដើម្បីបន្លប់កុំឲ្យឮសំឡេងស្រែកថ្ងូរឈឺចាប់របស់អ្នកទោស ដែលគេបានធ្វើទារុណកម្ម និងវាយសម្លាប់នៅក្នុងបរិវេណវាលពិឃាដនោះចេញមកក្រៅ។
លោក ណូ ប៊ុនថន បានឲ្យដឹងដែរថា ក្រោយឆ្នាំ១៩៧៩ ទើបអាថ៌កំបាំងនៅទីនោះបានលាតត្រដាង ថា ជាកន្លែងពិឃាដមនុស្ស ៖ «គ្រាន់តែត្រឡប់មកវិញដឹងថាមានសម្លាប់មនុស្សហើយ កាលកាយសាកសពហ្នឹងក៏ខ្ញុំបានចូលមើលផ្ទាល់ដែរ។ មានដំបងគល់ឫស្សី បំពង់ទីប ត្បូងចប ស្នាមវ៉ៃ ស្នាមឈាមប្រឡាក់ត្បូងចប ដំបងហ្នឹង។ ឃើញគ្រប់យ៉ាងទាំងអស់ ហើយរណ្ដៅកប់សាកសពហ្នឹងវាស្រុតចុះ អ្នកខ្លះក៏ពុលឡើង រណ្ដៅខ្លះអត់ទាន់កប់ផង»។
តាមឯកសារជនរងគ្រោះដែលគេបានយកមកសម្លាប់នៅជើងឯក មានចំនួនប្រមាណជិតពីរម៉ឺននាក់។
ឯកសាររបស់មជ្ឈមណ្ឌលប្រល័យពូជសាសន៍ជើងឯក បានពិពណ៌នាថា ការសម្លាប់រង្គាលមនុស្សក្នុងរបបខ្មែរក្រហមនេះ គឺជាឋាននរកប្រចាំសតវត្សរ៍ទី២០។
ឯកសារបង្ហាញទៀតថា ពីឆ្នាំ១៩៧៦ ដល់ឆ្នាំ១៩៧៨ មានកសិករ មន្រ្តី ទាហាន បញ្ញវន្ត អង្គទូត ជនបរទេស ជាពិសេសកុមារ និងស្ត្រីប្រមាណជិត ២ម៉ឺននាក់ ត្រូវបានគេសម្លាប់នៅក្នុងតំបន់បឹងជើងឯក។ ក្នុងនោះមានជនជាតិអឺរ៉ុបចំនួន ៩នាក់ផងដែរ។ កម្មាភិបាល ទាហានខ្មែរក្រហម ប្រជាជនដែលត្រូវគេចោទថា បានក្បត់អង្គការ ត្រូវបញ្ជូនពីគុកទួលស្លែង មកសម្លាប់ទាំងដៃជាប់ចំណង និងមានក្រណាត់ចងរុំមុខផង។
នៅតំបន់ជើងឯក គេបានរកឃើញរណ្ដៅសាកសពរួម មានប្រមាណ ១២៩រណ្ដៅ ដែលគេជីកកាយតាមមាត់ស្រះស្ថិតប្របនឹងមាត់បឹងជើងឯក នៅឆ្នាំ១៩៨០។ ប៉ុន្តែកាលនោះគេគាស់កកាយបានតែ ៨៦រណ្ដៅប៉ុណ្ណោះ ដែលមានសាកសពចំនួនប្រមាណ ៨.៩៨៥នាក់។ ក្នុងនោះដែរគេឃើញរណ្ដៅកប់សាកសពរួមធំមួយដែលមានចំនួន ៤៥០នាក់។ ក្រៅពីនេះមានរណ្ដៅសាកសពសម្រាប់ស្ត្រី និងកុមារចំនួន ១០០នាក់ ស្ថិតនៅជាប់នឹងដើមអំពិលបារាំង ឬដើមច័នគិរី ប៉ែកខាងក្រោយមណ្ឌលពិឃាដមនុស្សបឹងជើងឯក ដែលសាកសពក្មេងៗទាំងនោះ ពេជ្ឈឃាដសម្លាប់ដោយបោកនឹងគល់ឈើ។
លោក ណូ ប៉ុនថន អះអាងថា ករណីនេះអាចជាការពិត ព្រោះគេឃើញគល់ឈើនៅទីនោះរលាត់សំបក មានជាប់សក់ និងឈាម ព្រមទាំងឧបករណ៍សម្លាប់មនុស្សស្ថិតនៅរប៉ាត់រប៉ាយពាសពេញមាត់រណ្ដៅប្រឡាក់សុទ្ធតែឈាម។
លោក ណូ ប៉ុនថន អះអាងដូច្នេះ ៖ «បើតាមពិនិត្យមើលទៅអាចបោក ព្រោះត្បូងចប គល់ភ្លៅរទេះហ្នឹងដាក់ក្បែរហ្នឹងដែរ»។
រណ្ដៅសាកសពមួយទៀតមាន ១៦៦នាក់ ដែលសាកសពទាំងនោះសុទ្ធតែពុំមានក្បាល។
នៅក្នុងអំឡុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ៨០ នៅពេលអ្នកភូមិវិលមកវិញ គេបានទៅមើលកន្លែងពិឃាដនោះ គេឃើញមានទិដ្ឋភាពស្ងាត់ជ្រងំ មានក្លិនអសោច ឆ្អាបដោយក្លិនឈាម។ នៅទីនោះគេឃើញមានគុកងងឹតមួយសង់ពីឈើ ប្រក់ស័ង្កសី មាន ២ជាន់។ គុកនេះគេសង់ឡើងសម្រាប់ឃុំអ្នកទោសដែលយកមកពីគុកទួលស្លែង ដោយសារពេជ្ឈឃាដសម្លាប់មិនទាន់។
ក្រៅពីនេះ មានរោងដាក់សារធាតុពុលសម្រាប់បញ្ចប់ជីវិតចុងក្រោយរបស់អ្នកទោស និងសម្រាប់ស្រោចទៅលើសាកសពកុំឲ្យសាយក្លិនស្អុយចេញទៅក្រៅ។
នៅឆ្នាំ១៩៨៩ ជើងឯកបានប្រែក្លាយជាមជ្ឈមណ្ឌលជាតិ សម្រាប់ថែរក្សាទុកភស្តុតាងនូវអំពើកាប់សម្លាប់មនុស្សយ៉ាងព្រៃផ្សៃ និងអមនុស្សធម៌របស់ពួកខ្មែរក្រហម និងជាសារមន្ទីរប្រវត្តិសាស្ត្រសម្រាប់មនុស្សជាតិ។
លលាដ៍ក្បាលប្រមាណ ៥ពាន់ដែលគេតម្កល់នៅលើស្តូបកម្ពស់ប្រហែល ៣០ម៉ែត្រ ទទឹងប្រហែល ២០ម៉ែត្រ ត្រូវបានគេកំដរដោយបទភ្លេងខ្មែរយ៉ាងស្រងេះស្រងោចជាប្រចាំ។
តាមប្រឡោះកញ្ចក់ថ្លា លលាដ៍ក្បាលសាកសពជនរងគ្រោះ ថ្វីត្បិតតែមិនអាចនិយាយស្ដីបាន ប៉ុន្តែវិញ្ញាណក្ខន្ធរបស់ពួកគេហាក់ដូចជាកំពុងសម្លឹងមកភ្ញៀវទេសចរណ៍ ហើយបញ្ជាក់ថា ពួកគេកំពុងទន្ទឹងរង់ចាំយុត្តិធម៌ពីសាលាក្ដីខ្មែរក្រហម ដែលកំពុងដំណើរការជំនុំជម្រះក្ដីរបស់អតីតប្រធានគុកទួលស្លែង ឬមន្ទីរស.២១ ឈ្មោះ កាំង ហ្កេកអ៊ាវ ហៅ ឌុច អស់រយៈពេលជាង ៣ឆ្នាំមកហើយ។
នៅថ្ងៃទី២៦ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០១០ សាលាក្ដីខ្មែរក្រហមនឹងប្រកាសអំពីលទ្ធផលនៃការជំនុំជម្រះក្ដីរបស់ ឌុច ក្នុងរឿងមនុស្សឃាតដែលពាក់ព័ន្ធនឹងការសម្លាប់មនុស្សនៅមន្ទីរស.២១ និងនៅវាលពិឃាដបឹងជើងឯកនោះដែរ៕