មុខរបរចិញ្ចឹមឃ្មុំ ក្នុងប្រអប់ ឬកេះ តាមបែបធម្មជាតិកំពុងតែពេញនិយម ក្រោយពីការស្វែងរកឃ្មុំព្រៃ ជាលក្ខណៈប្រពៃណីនោះស្ទើរតែបាត់បង់ទៅហើយ ដោយសារព្រៃផ្ទៃដីព្រៃឈើបានបាត់បង់ជាបន្តបន្ទាប់។ ខេត្តដែលមានការចិញ្ចឹមឃ្មុំ ភាគច្រើនមាននៅខេត្តសៀមរាប កំពង់ចាម ខេត្តត្បូងឃ្មុំ ប៉ៃលិន និងខេត្តបាត់ដំបង ជាដើម ដែលជាតំបន់សម្បូរណ៍ចម្ការផ្លែឈើ។
ប្រជាពលរដ្ឋនៅស្រុកសំឡូត ខេត្តបាត់ដំបងបាននាំគ្នាបង្កើតសហគមន៍ចិញ្ចឹមឃ្មុំយកទឹកលក់រកប្រាក់ចំណូលដោះស្រាយជីវភាព ដោយមានអង្គការអឹមជេភី (M.J.P) របស់តារាភាពយន្តហូលីវូដ (Hollywood) អ្នកស្រី អែនជេលីណា ជូលី Angelina Jolie ជាអ្នកណែនាំពួកគាត់ឱ្យចេះវិធីចិញ្ចឹមឃ្មុំជាលក្ខណៈគ្រួសារនេះ។
ការចិញ្ចឹមឃ្មុំ ខុសពីការចិញ្ចឹមសត្វផ្សេងៗ គឺខុសទាំងការរៀបចំកន្លែងឱ្យវារស់នៅ ការជ្រើសទីតាំងចិញ្ចឹម ហើយវាមិនត្រូវការចំណីអាហារណា ក្រៅពីផ្កា ឬផ្កាឈើព្រៃ ផ្កាដំណាំធម្មជាតិនោះឡើយ។
អ្នកស្រុកសំឡូត ខេត្តបាត់ដំបងឱ្យដឹងថា ការរៀនចិញ្ចឹមឃ្មុំមិនចំណាយពេលយូរឡើយ។ ប៉ុន្តែពួកគាត់ត្រូវឆ្លងការបណ្ដុះបណ្ដាលពីរបៀបចិញ្ចឹមឃ្មុំរយៈពេលប្រហែល១ខែ ក៏អាចចាប់ផ្ដើមចិញ្ចឹមឃ្មុំសាកល្បងបាន។ ចំណែកការចិញ្ចឹមសាកល្បង ត្រូវចំណាយពេលប្រមាណជិត ១ឆ្នាំ ទើបពួកគាត់អាចចាប់ផ្ដើមចិញ្ចឹមឃ្មុំ ជាមុខរបរចិញ្ចឹមជីវិតបាន ដោយមានគ្រូបង្គោលម្នាក់ពីអង្គការអឹមជេភី(M.J.P)ជួយផ្ដល់គំនិតក្នុងចិញ្ចឹម។
ប្រជាពលរដ្ឋម្នាក់រស់នៅស្រុកសំឡូត លោក ឌុក ម៉េង ថ្លែងថា សព្វថ្ងៃពួកគាត់ចិញ្ចឹមឃ្មុំសាកល្បងបានជាង ២០កេះ ដោយក្នុងមួយកេះ មានពី៨ទៅ១២បង្គង។
លោកបានបង្ហាញពីវិធី និងបទពិសោធន៍ខ្លះៗជុំវិញរបបរចិញ្ចឹមឃ្មុំនេះ៖ «វិធីសាស្ត្រធ្វើនៅក្នុងវាមានមេមានផ្លិតស្រេចហើយមានតុមួយ តុគ្រាន់តែកល់ឱ្យផុតពីដីដាក់ជើងវាដាក់ពិនតូធ្វើជើងចាក់ទឹកកុំឱ្យស្រមោចឡើង ហើយទុកចោលពីបួនថ្ងៃទៅមើលម្ដង។ បើវាកើនផ្លិតច្រើនយើងថែមផ្លិតឱ្យវាទៀត។ សំខាន់យើងដាក់ទឹកពីលើហ្នឹងមួយហើយគ្រប់វាទៅឱ្យវាផឹកវាចូលផឹកទឹកណាស់។ យើងត្រូវមើលវារហូតខ្លាចវាបង្កើតស្ដេចខ្លួនវាបាន ក្នុងមួយធុងមានស្ដេចតែមួយទេ បើមានស្ដេចឃ្មុំពីរវាហ្នឹងចេញពីសំបុកអស់ ស្ដេចវាមានតួនាទីបង្កើតកូននៅក្នុងនោះ ហើយកម្មករវាមិនមែនអ្នកពងទេ»។
លោកបន្តថា ទឹកឃ្មុំដែលពួកគាត់ផលិតបានជាទឹកឃ្មុំសុទ្ធល្អដូចទឹកឃ្មុំធម្មជាតិដែរ និងមានតម្រូវការខ្ពស់នៅលើទីផ្សារ។ លោកឱ្យដឹងទៀតថា នៅរដូវប្រាំងសំបូរផ្កាឈើ ប្រមូលផលទឹកឃ្មុំម្ដងរយៈពេលពី ១៥ថ្ងៃ ទៅ១ខែ។
គ្រូបង្គោល និងជាបុគ្គលិកអង្គការអឹមជេភី (M.J.P)ម្នាក់ លោក កែវ សុធន់ ប្រាប់អាស៊ីសេរីថា លោកបង្រៀនពលរដ្ឋទាំងនោះជារៀងរាល់ខែ ដើម្បីឱ្យពួកគាត់ចេះចិញ្ចឹមឃ្មុំផលិតទឹកបានច្រើន។
លោកថា ការចិញ្ចឹមឃ្មុំ មានច្រើនដំណាក់កាល ប៉ុន្តែជាដំបូងកសិករត្រូវជ្រើរើសទីតាំដែលល្អ ដូចជាកន្លែងនោះសម្បូរណ៍ព្រៃឈើ ផ្កា ឬចម្ការឈើហូបផ្លែជាដើម ហើយតំបន់នោះ មិនមានការប្រើប្រាស់ថ្នាំពុលកសិកម្ម ឬការប្រើប្រាស់សាធាតុគីមីផ្សេងៗ។
ការជ្រើសរើសពូជ ក៏ជាកត្តាសំខាន់ដែរ។ លោកថា ពូជឃ្មុំដែលប្រជាពលរដ្ឋស្រុកសំឡូតជ្រើសរើសយកទៅចិញ្ចឹមនោះនាំចូលពីក្រៅប្រទេស គឺអាស៊ី និង អឺរ៉ុប ហើយយកមកបង្កាត់ជាមួយឃ្មុំព្រៃ៖ «ពូជឃ្មុំដែលពួកខ្ញុំយកមកចិញ្ចឹមនេះ គឺមានម៉ាលីហ្វរ៉ា និងសេរ៉ាណា លក្ខណៈពិសេសរបស់វា ម៉ាលីហ្វរ៉ា ឃ្មុំអឺរ៉ុបវិញវាកម្រចាកចោលសម្បុក ដងខ្លួនវាធំជាងគេ ផលិតទឹកឃ្មុំបានច្រើន ហើយបើប្រភេទឃ្មុំអាស៊ីសេរ៉ាណា ខ្មែរយើងហៅប្រួតដែលវាចូលចិត្តនៅក្នុងរ៉ូងឈើ តាមផ្ទះ វាសាំនឹងអាកាសធាតុនៅអាស៊ីស្រាប់ បើយើងយកមកបង្កាត់ចូលគ្នាល្អ»។
លោកបន្តថា ការងារបន្ទាប់ គឺការធ្វើប្រអប់ ឬកេះបង្គងឱ្យស្នាក់នៅ ឬហៅថាការសាងសង់ទីជម្រកដើម្បីឱ្យឃ្មុំប្រមែលប្រមូលគ្នាវា ដែលនៅរាយប៉ាយតាមកន្លែងផ្សេងៗចូលមកស្នាក់នៅបង្កើតកូនចៅលើបង្គងដែលកសិកររៀបចំក្នុងប្រអប់តាមលក្ខណបច្ចេកទេសត្រឹមត្រូវ។
លក្ខណបច្ចេកទេសនៃការធ្វើកេះ ឬធុងចិញ្ចឹមនោះបច្ចុប្បន្នកសិករ អាចសិក្សាធ្វើដោយខ្លួនឯងបានដោយមិនចំបាច់ទិញពីបរទេសដូចពេលមុនៗនោះឡើយ។
លោក កែវ សុធន់ ឱ្យដឹងថា កសិករអាចយកឈើបន្ទះក្តារស្ដើងល្មមផ្សំគ្នាធ្វើបាន ដោយធុងឃ្មុំនីមួយៗមានទំហំកម្ពស់ ៤តឹក និងបណ្ដោយ ៥ ទៅ ៦តឹក៖ «ហើយយើងធ្វើហ្នឹងគឺមានផ្លូវឃ្មុំចេញចូល មានពីរទន្ទឹមគ្នា ប្រហោងហ្នឹងតូចទេ កម្ពស់វាប្រហែល២ទៅ៣សង់ទីម៉ែត្រ ទំហំ កន្លះទៅ១តឹក ផ្នែកខាងក្រោយយើងចុះប្រហោងត្រឹមតែ១តឹកបួនជ្រុង ប៉ុន្តែគេប្រើលួសសំណាញ់អាចបិទបើកបាន នៅពេលវាក្តៅយើងបើកប្រហោងខាងក្រោយនោះខ្យល់ចូល។ មានន័យថាខាងក្រោយនោះឃ្មុំអត់ចេញចូលបានទេ វាចេញចូលតែខាងមុខទេ…យើងធ្វើគម្របបិទពីលើ ដោយធ្វើឱ្យវាធំខ្ពស់ជាងគែមមាត់ធុងបន្តិចដើម្បីងាយដាក់បង្គងកុំឱ្យវាទើស ចំពោះគម្របនោះ គេអាចប្រើប្លាស្ទិកគ្របពីលើ ឬស័ង្កសី ដើម្បីកុំឱ្យត្រូវភ្លៀង ឬសំណើមធ្វើឱ្យឆាប់ពុកធុង»។
ចំណែកបង្គងវិញ ក៏ធ្វើពីឈើដែរ ដោយកំណត់ទំហំមានបណ្ដោយស្របនឹងប្រវែងធុងដែលអាចដាក់ចុះបាន នឹងមានកម្ពស់២តឹកកន្លះ ឬ៣តឹក។
តែទោះយ៉ាងណា មុខរបរនេះក៏នៅមានបញ្ហាប្រឈមខ្លះដូចជាឧបករណ៍ខ្លះត្រូវទិញនាំចូលពីបរទេស ដូចធុងផលិតចម្រាញ់យកទឹកឃ្មុំ និងផ្លិតឃ្មុំសិប្បនិម្មិតជាដើម ដែលមិនទាន់អាចផលិតបានក្នុងស្រុកនៅឡើយ។
ឯកសារស្ដីពីបច្ចេកទេសចិញ្ចឹមឃ្មុំ នៃមជ្ឈមណ្ឌលបណ្ដុះបណ្ដាលជំនាញ ណាស្តូ (NASTO) បានបង្ហាញថា ទីតាំងចិញ្ចឹមឃ្មុំដែលល្អ គឺត្រូវមានប្រភពផ្កា៣ដងក្នុងមួយឆ្នាំ មានប្រភពទឹក ឬមានសំណើមគ្រប់គ្រាន់ មានម្លប់ តែក៏ត្រូវមានពន្លឺចេញចូលគ្រប់គ្រាន់ដែរ។
ទីតាំងការដាក់កេះ ឬធុងចិញ្ចឹមឃ្មុំនោះ ត្រូវដាក់នៅឱ្យឆ្ងាយពីកន្លែងដែលមនុស្សអ៊ូអរច្រើន ឬក្បែរផ្លូវធ្វើដំណើរទៅមក និងមិនត្រូវដាក់ឱ្យកៀកគ្នាពេកទេ ហើយជៀសវាងដាក់ធុងនោះទល់មុខគ្នា។
លោកបន្តថា ទឹកឃ្មុំដែលប្រជាពលរដ្ឋផលិតបាននោះលក់បានក្នុងតម្លៃបោះដុំ៧ម៉ឺនរៀល(៧០,០០០) ឬ៨ម៉ឺនរៀល ស្មើ២០ដុល្លារ ក្នុងមួយលីត្រ។
កសិករឱ្យដឹងដែរថា រដូវសំបូរផ្កាឈើ ប្រសិនបើឃ្មុំកើតល្អនៅក្នុងរដូវប្រាំង គឺចិញ្ចឹមឃ្មុំមួយកេះ ប្រមូលផលម្ដងបានទឹកឃ្មុំពី ៣ទៅ ៥លីត្រ។
ឯកសារស្ដីពីបច្ចេកទេសចិញ្ចឹមឃ្មុំ នៃមជ្ឈមណ្ឌលបណ្ដុះបណ្ដាលជំនាញ ណាស្តូ (NASTO) បានបង្ហាញថា ទឹកឃ្មុំ បានផ្ដល់នូវផលប្រយោជន៍ច្រើន ដូចជាផ្ដល់ វីតាមីន ថាមពល ធ្វើឱសថព្យាបាលជំងឺ ជំនួយសារពាង្គកាយមនុស្ស និងប្រើប្រាស់ជាគ្រឿងផ្សំធ្វើបង្អែម ម្ហូបអាហារផ្សេងជាដើម៕
កំណត់ចំណាំចំពោះអ្នកបញ្ចូលមតិនៅក្នុងអត្ថបទនេះ៖ ដើម្បីរក្សាសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរ យើងខ្ញុំនឹងផ្សាយតែមតិណា ដែលមិនជេរប្រមាថដល់អ្នកដទៃប៉ុណ្ណោះ។