ប្រជាពលរដ្ឋស្រុកភ្នំព្រឹកខកចិត្តចំពោះអាជ្ញាធរ ក្រុមជញ្ជីងចល័តនៅស្រុកភ្នំព្រឹក ខេត្តបាត់ដំបង ហាមឃាត់ឡានដឹកពោតទៅប្រទេសថៃថា ជាការធ្វើឱ្យតម្លៃពោតចុះថោក និងគ្មានអ្នកទិញ។ ប្រតិកម្មរបស់កសិករនេះធ្វើឡើងបន្ទាប់ក្រុមជញ្ជីងចល័តរបស់ក្រសួងសាធារណៈការ និងដឹកជញ្ជូន ចុះត្រួតពិនិត្យរថយន្តដឹកលើសចំនួនកំណត់ នៅស្រុកភ្នំព្រឹក ខេត្តបាត់ដំបង កាលពីថ្ងៃទី១០ ខែកក្កដា។
សង្គមស៊ីវិលយល់ឃើញថា អាជ្ញាធរ និងក្រុមជញ្ជីងចល័តគួរសម្រួលដល់ពលរដ្ឋក្នុងការប្រមូលផលកសិផលរួចសិន ដើម្បីផ្តល់ភាពងាយស្រួលដល់ពលរដ្ឋលក់កសិផលរកប្រាក់ចំណួលដោះស្រាយជីវភាពគ្រួសារ។
កសិករជាច្រើនគ្រួសារនៅស្រុកភ្នំព្រឹកនាំគ្នាតវ៉ាទាមទារឱ្យអាជ្ញាធរស្រុកភ្នំព្រឹក និងក្រុមការងារជញ្ជីងចល័តរបស់ក្រសួងសាធារណៈការនិងដឹកជញ្ជូនដើម្បីកុំឱ្យចាប់រថយន្តដឹកពោតទៅប្រទេសថៃ។ ពលរដ្ឋនាំគ្នាតវ៉ាគិតថា បញ្ហាតម្លៃពោតលើទីផ្សារស្រុកភ្នំព្រឹកចុះថោកដោយសារតែសមត្ថកិច្ចដាក់កម្លាំងជញ្ជីងចល័តត្រួតពិនិត្យរថយន្តធ្វើឱ្យរថយន្តថៃមិនហ៊ានចូលមកដឹកកសិផលហើយម្ចាស់សៃឡូ (កន្លែងទទួលទិញ) មិនអាចនាំចេញកសិផលបានក៏ទម្លាក់តម្លៃពោតរបស់កសិករ។
ប្រជាកសិករម្នាក់រស់នៅឃុំភ្នំព្រឹកសុំមិនបញ្ចេញឈ្មោះប្រាប់វិទ្យុអាស៊ីសេរីថា លោកស្រីជាកសិករគឺចង់បានកសិផលលក់ថ្លៃព្រោះតម្លៃពលកម្ម ជី ថ្លៃភ្ជួរ និងតម្លៃទំនិញនៅលើទីផ្សារឡើងថ្លៃដែលមិនអាចរាប់រងនិងការចំណាយថ្លៃដើមបានឡើយ។ លោកស្រីលើកឡើងថាអំឡុងការរាតត្បាតជំងឺកូវីដ-១៩គឺគ្មានជញ្ជីងចល័តទេប៉ុន្តែដល់ពេលប្រមូលផលពោតឆ្នាំនេះតម្លៃគួរសមបែរជាមានសមត្ថកិច្ចដាក់ជញ្ជីងចល័តចុះមកចាប់រថយន្តដឹកកសិផលរបស់កសិករទៅវិញ។ លោកស្រីបន្តថា លោកស្រីឯកភាពដែលអាជ្ញាធរ អនុវត្តច្បាប់ ប៉ុន្តែបើបន្តឃាត់រថយន្តថៃហើយគ្មានអ្នកទិញពោតកសិករទេនោះ តើរដ្ឋាភិបាលអាចធានារកទីផ្សារលក់កសិកផលជូនពលរដ្ឋបានទាន់ពេលវេលាដែរឬទេ?៖ « ពោតយើងកំពុងឡើងថ្លៃ ដល់មកដាក់អញ្ចឹង ! តែជំនាន់មុនម៉េចក៏មិនដាក់កាលពីមិនទាន់កូវីដអី ម៉េចក៏មិនដាក់អាពោតចុះថោក តែដល់ពោតឡើងថ្លៃបាន ៦បាត ៧បាតនាំគ្នាយកមកដាក់អ៊ីចឹង ។ ដាក់ក៏ដាក់ទៅ ប៉ុន្តែអោយរដ្ឋាភិបាលហ្នឹង ទទួលទិញពីប្រជាជន ៦បាត ៧បាតដូចគ្នាទៅ ហើយអាកិន ៨បាត ២កាក់ ( ៨ , ២បាត ) ហើយឥឡូវហ្នឹងបានតែ ៦បាតទេ ៦បាត ៧កាក់ ( ៦ , ៧បាត ) តែខ្ញុំប្រជាជន ខ្ញុំអត់សុខចិត្តទេ ព្រោះខ្ញុំខំប្រឹងធ្វើមួយឆ្នាំទល់មួយឆ្នាំ ។ ពីជំនាន់កូវីដពោតក៏ចុះថ្លៃ ហើយអត់មានមកដាក់ថ្លឹងជញ្ជីងថ្លឹងអីទេ ។ នៅខាងប៉ៃលិន ខាងអីគេអត់មានដាក់ទេ ដាក់តែជំនៀ ( ម្តុំ ) ខាងខ្ញុំតែម្តង »។
លោកស្រីអំពាវនាវដល់រដ្ឋាភិបាលនិងក្រសួងពាក់ព័ន្ធធ្វើការរកទីផ្សារកសិផលជូនដល់ពលរដ្ឋ ក្នុងតម្លៃសមរម្យដែលអាចទទួលយកបាន។
ចំណែកប្រជាកសិករម្នាក់រស់នៅឃុំភ្នំព្រឹក លោក ភត់ បុរី ថ្លែងថា កសិករដូចរូបលោក និងអ្នកផ្សេងទៀតមានផលប៉ះពាល់ខ្លាំង បើអាជ្ញាធរយកច្បាប់មករិតត្បិតលើការដឹកជញ្ជូនកសិផលរបស់កសិករ ប៉ុន្តែសម្រាប់ឈ្មួញ គឺមិនមានអ្វីប៉ះពាល់ធ្ងន់ធរទេ ព្រោះថា ឈ្មួញបានទម្លាក់តម្លៃតាមការចំណាយរបស់ពួកគេ។ លោក ភត់បុរី អះអាងថា បើថៃមិនទិញកសិផល គឺមានទីផ្សារវៀតណាម ប៉ុន្តែលោកយល់ឃើញថា ការលក់កសិកផលទៅខាងវៀតណាម គឺមានចំងាយឆ្ងាយ ហើយត្រូវដឹកលើសទំងន់ទើបបានផលចំណេញ៖ « រឿងនេះខាងភាគីថៃ អត់មានបញ្ហាចោទប៉ុន្មានទេ គ្រាន់តែគេតម្លើងថ្លៃដឹកជញ្ជូន ថ្លៃភាស៊ីដែលដឹកចេញចូលទៅប្រទេសគេដដែល ឡានដែលគេបានខាងក្រសួងយើងចាប់ ត្រូវខ្មែរអ្នកដោះស្រាយ មិនមែនថៃយកលុយប្រទេសថៃមកដោះស្រាយទេ គឺឈ្មួញខ្មែរ ដែលមានទំនាក់ទំនងធានាខុសត្រូវ បញ្ហាផ្សេងៗ ចំពោះរថយន្តដែលបានចូលមកខាងខ្មែរអ្នកដោះស្រាយ ។ អ៊ីចឹងខាងមន្ទីរ ខាងក្រសួង ឬក៏ខាងផ្សេងៗ គាត់អនុវត្តច្បាប់អ៊ីចឹង វាពិតជាត្រឹមត្រូវហើយ ក៏ប៉ុន្តែស្នើសុំធ្វើម៉េចឱ្យផ្លូវថ្នល់មានគុណភាពជាងហ្នឹង ដើម្បីថែមការដឹកជញ្ជូនដូចនៅបរទេស »។
លោក ភត់ បុរី សំណូមពរដល់រដ្ឋាភិបាល ឱ្យមានការអនុគ្រោះពីការដឹកទំនិញពីឆ្លងព្រំដែនសេដ្ឋកិច្ចមានរយៈចំងាយជិតដឹកលើសទំងន់ខុសប្រក្រតីចន្លោះ ២០គីឡូម៉ែត្រនៅតាមបន្ទាត់ព្រំដែន។
ដោយឡែកម្ចាស់សៃឡូម្នាក់នៅស្រុកភ្នំព្រឹក សុំមិនបញ្ចេញឈ្មោះ ប្រាប់វិទ្យុអាស៊ីសេរីនៅថ្ងៃទី១០ ខែកក្កដា ថាពលរដ្ឋខ្លះយល់ឃើញត្រូវ និងពលរដ្ឋខ្លះគិតខុសព្រោះ ពោតធ្លាក់ថ្លៃ ស្របពេលជញ្ជីងចល័តចុះមកដល់ ទើបពលរដ្ឋយល់ឃើញថា ជញ្ជីងចល័តជាដើមហេតុឱ្យពោតធ្លាក់ថ្លៃ។ លោកបន្តថា ពលរដ្ឋទាមទារឱ្យផាកពិន័យនៅកន្លែងនៅពេលចាប់ឡានថៃបាន ព្រោះខ្លាចគេបិទច្រកព្រំដែន មិនមកទិញកសិផលខ្មែរទៀត និងស្នើឱ្យក្រុមជញ្ជីងចល័តពន្យារពេលចុះត្រួតពិនិត្យរថយន្តមួយរយៈដើម្បី ទុកពេលឱ្យពលរដ្ឋប្រមូលផលសិន៖ « ពេលជញ្ជីងចល័តចុះមកធ្វើអញ្ចឹងទៅ ពោតវាអាចចុះ ១កាក់ ( ០ , ១បាត ) ទៅ ២កាក់ ( ០ , ២បាត ) ពីព្រោះយើងធ្លាប់ដាក់ ៥០ ឬក៏ ៤០ ជាងតោន តែគាត់អោយយើងដាក់តែ ២០ជាងតោន អោយយើងដាក់ ៤៨ តោនទាំងសំបកឡានចឹង យើងអាចបាត់ ២កាក់ ( ០ , ២បាត ) អីចឹង។ ឡានទាំងក្បាល ទាំងកន្ទុយ ២៥តោន បាទ ៤៨ ពេលដាក់បានតែ ២៣តោនទេតើបង! បើម៉ាស៊ូតថ្លៃ យើងជួលគេដឹកទៅស្រុកថៃហ្នឹង គេយកមួយទ្វេ (មួយជាពីរ) ពេលចឹងទៅ តម្លៃពោតវាត្រូវបាត់ ១កាក់ ( ០ , ១បាត ) ទៅ២កាក់ ( ០ , ២បាត ) ។ រាល់ថ្ងៃនេះខ្ញុំកំពុងទិញ ៥បាតចុច ៥ ( ៥ , ៥បាត ) បើខ្ញុំរត់តាមតម្រូវ ដែលក្រសួងគាត់ប្រាប់ហ្នឹង គឺខ្ញុំត្រូវទិញ ៥បាតចុច៣ ( ៥ , ៣បាត ) វិញ។ វាពិបាកទិញកសិផលចូល ៣០០ ឬ ៤០០តោនហើយ យើងចេញអត់បាន ហើយយើងកំណត់តម្លៃហើយថា យើងត្រូវតែលក់ប៉ុណ្ណេះ ចេញប៉ុណ្ណោះ ដល់ពេលជញ្ជីងចុះអ៊ីចឹងទៅ ពួកយើងបង្ខំចិត្តលក់ខាត »។
ពាក់ព័ន្ធករណីនេះ វិទ្យុអាស៊ីសេរីមិនអាចទាក់ទងអ្នកនាំពាក្យក្រសួងសាធារណៈការ និងដឹកជញ្ជូន និងប្រធានមន្ទីរសាធារណៈការ និងដឹកជញ្ជូនខេត្តបាត់ដំបងលោក ព្រួញ រិទ្ធថា ដើម្បីសុំអត្ថាធិប្បាយជុំវិញបញ្ហានេះបានទេដោយទូរស័ព្ទចូលគ្មានអ្នកទទួល។
ជុំវិញរឿងនេះ អ្នកសម្របសម្រួលផ្នែកឃ្លាំមើលការរំលោភសិទ្ធិមនុស្សលីកាដូប្រចាំខេត្តបាត់ដំបង និងប៉ៃលិន លោក អ៊ិន គង់ជិត យល់ឃើញថា ការអនុវត្តច្បាប់របស់មន្ត្រីសាធារណការខេត្តបាត់ដំបង គឺខុសស្ថានភាព។ លោកបន្តថា បើអនុវត្តជាច្បាប់រាល់ថ្ងៃលក្ខណៈជាភ្លៀងរលឹម និងគ្មានបញ្ហានោះទេ តែករណីជញ្ជីងចល័តនេះ គឺដល់ពេលប្រមូលផលចាប់ផ្តើមអនុវត្តច្បាប់ គឺនាំឱ្យមានផលប៉ះពាល់ដល់សតិអារម្មណ៍ពលរដ្ឋនៅតាមព្រំដែន។ លោកថា លោកគាំទ្រការអនុវត្តច្បាប់រឹតបន្តឹងការដឹកលើសទម្ងន់ ប៉ុន្តែអាជ្ញាធរគួរពិនិត្យគុណភាពផ្លូវផង ព្រោះបើផ្លូវគ្មានគុណភាព ទោះមិនដឹកធ្ងន់ក៏អាចខូចដែរ៖ « ករណីនេះ យើងឃើញថា ទីផ្សារកសិផលរបស់ប្រជាពលរដ្ឋ ដែលនៅតាមតំបន់ភាគខាងលិច នៃខេត្តបាត់ដំបងហ្នឹង គឺស្ថិតនៅលើកណ្តាប់ដៃរបស់ថៃ។ អ៊ីចឹងដង្ហើមសេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រជាពលរដ្ឋនៅតំបន់នោះ គឺពឹងផ្អែកលើថៃ ។ ករណីនេះ បើសិនជានៅក្នុងស្រុកយើងមានរោងចក្រ ឧស្សាហកម្មកែច្នៃផលិតផលទាំងអស់ហ្នឹង ខ្ញុំគិតថា វាអត់មានបញ្ហាហ្នឹងទេ គឺប្រជាពលរដ្ឋដែលផលិតកសិផល ដូចជាពោតសណ្តែកអីបានហ្នឹង គាត់មិនមានការព្រួយបារម្ភទេ។ អ៊ីចឹងដោយសារកន្លងមក គឺទីផ្សារនៅលើកណ្តាប់ដៃប្រទេសថៃ ចឹងក្នុងន័យនេះ គឺរដ្ឋាភិបាលត្រូវពិចារណារឿងនេះបាទ » ។
ប្រជាកសិករម្ចាស់សៃឡូ និងមន្ត្រីសង្គមស៊ីវិល យល់ឃើញថាអាជ្ញាធរ ក្រសួង និងស្ថាប័នពាក់ព័ន្ធ គួរសម្រួលទុករយៈពេលប្រមូលផល និងរកដំណោះស្រាយអោយទាន់ពេលវេលា ព្រោះពលរដ្ឋជាកសិករជួបការលំបាកច្រើន ដោយសារវិបត្តិនៃទំនិញគ្រប់ប្រភេទលើទីផ្សារឡើងថ្លៃ និងតម្រូវការប្រាក់សងធនាគារ ហើយជាដំណោះស្រាយមួយយូរអង្វែង។ ពួកគេយល់ថា ការប៉ះពាល់នេះមិនត្រឹមតែប្រជាពលរដ្ឋស្រុកភ្នំព្រឹកមួយប៉ុណ្ណោះទេ គឺសូម្បីតែប្រជាពលរដ្ឋដែលនៅស្រុកក្បែរទីនោះក៏នៅតែរងផងប៉ះពាល់ពីបញ្ហាមួយនេះដែរ៕
កំណត់ចំណាំចំពោះអ្នកបញ្ចូលមតិនៅក្នុងអត្ថបទនេះ៖ ដើម្បីរក្សាសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរ យើងខ្ញុំនឹងផ្សាយតែមតិណា ដែលមិនជេរប្រមាថដល់អ្នកដទៃប៉ុណ្ណោះ។